بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن‌کردنِ دنیایی تاریک. یعنی نشان‌دادنِ احتمالِ وجودِ جهانی بهتر؛ نه آن جهانِ بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلاً نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد. یعنی در شرایطی قرار بگیریم که به نظر می‌رسد همه‌چیز کاملاً در آن به فنا رفته، اما هر طور شده شرایط را به‌سمت بهبود پیش ببریم.

متضاد خوشحالیْ عصبانیت یا ناراحتی نیست. اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید. نه. متضادِ خوشحالی، ناامیدی‌ست، افقی خاکستری و بی‌پایان از تسلیم‌شدگی و بی‌تفاوتی.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

ذهن‌مان دم‌دست‌ترین وسیله برای ایجاد احساس ارزشمندی در کارهامان است.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

اما این داستانْ قصهٔ امیدواری نیست. این داستان دربارهٔ این است که همه‌چیز کاملاً و مطلقاً به فنا رفته است. وقتی زیر یک پتوی تک‌نفرهٔ بزرگ دراز کشیده‌ایم و به‌لطف وای‌فای غرق آسایشیم، به‌سختی می‌توانیم نسبت و شدتِ این به‌فنارفتن را تصور کنیم

معمولاً با گذشت زمان، درک می‌کنیم چیزی‌که روزی مهم‌ترین خواستهٔ زندگی‌مان بود، درحقیقت هیچ اهمیتی ندارد.

زیباییِ آیین در این است که هرچه بیش‌تر قول رستگاری، روشنگری، صلح جهانی، خوشبختی یا هر چیزِ دیگری را به پیروانِ خود بدهید، آن‌ها بیش‌تر در رسیدن به آن شکست می‌خورند، و هرچه بیش‌تر در آن شکست بخورند، بیش‌تر خود را مقصر می‌دانند و احساس عذاب‌وجدان می‌کنند. هرچه هم بیش‌تر خود را مقصر بدانند و احساس عذاب‌وجدان کنند، بیش‌تر هر کاری را که به آن‌ها بگویید انجام می‌دهند تا آن‌را جبران کنند.

آزادیِ جعلیْ ما را روی تردمیلی برای تعقیب چیزهای بیش‌تر قرار می‌دهد، درحالی‌که آزادی حقیقیْ تصمیم آگاهانه‌ای برای زندگی‌کردن با چیزهای کم‌تر است.

تنوع آزادی نیست. تنوع فقط جایگشت‌هایی مختلف از مزخرفاتِ بی‌معنیِ یکسان است.

اینترنت برای این طراحی نشده بود که چیزی را به ما بدهد که به آن "نیاز داریم"؛ برای این طراحی شده بود که چیزی را که "می‌خواهیم" به ما بدهد

زندگی جویبار بی‌انتهایی از رنج است، و رشد به‌معنای پیداکردنِ راهی برای اجتناب از این جویبار نیست؛ بلکه به‌معنای شیرجه‌زدن درونِ آن و پیداکردنِ موفقیت‌آمیزِ راه در عمقِ آن است.

مهم نیست محیط اطراف‌مان تا چه اندازه امن و راحت باشد؛ هرچه بیش‌تر به‌دنبال موارد تهدیدآمیز بگردیم، بیش‌تر آن‌ها را پیدا می‌کنیم.

بهترین روش برای آموزش اعتماد به نوجوان این است که به او اعتماد کنید. بهترین روش برای آموزش احترام به نوجوان این است که به او احترام بگذارید. بهترین روش برای آموزش عشق این است که او را دوست بدارید. او را مجبور به اعتماد، احترام یا عشق متقابل نکنید، چون با این کار همه‌چیز را شرطی می‌کنید.

اگر لازم است کسی را متقاعد کنید که دوست‌تان داشته باشد، هرگز شما را دوست نخواهد داشت. اگر لازم است به کسی باج بدهید تا به شما احترام بگذارد، هرگز به شما احترام نخواهد گذاشت. اگر لازم است کسی را متقاعد کنید تا به شما اعتماد کند، درحقیقت هرگز به شما اعتماد نخواهد کرد.

هریک از این دو ذهنْ نقاط قوت و ضعف خودشان را دارند. ذهن عقلانیْ باوجدان، دقیق، بی‌طرف، روشمند و منطقی است، اما کُند است. به تلاش و انرژی زیادی نیاز دارد و مثل عضله باید در طول زمان پرورش داده شود. همچنین اگر بیش از حدِ تحملش کار کند ممکن است خسته شود. بااین‌حال ذهن عاطفیْ سریع و بی‌دردسر به نتیجه می‌رسد، اما معمولاً بی‌دقت و غیرمنطقی‌ست و همه‌چیز را زیادی بزرگ می‌کند. عادتِ بدی هم که دارد این است که بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهد.

هرچه اوضاع بهتر می‌شود، به نظر می‌رسد ناامیدتر می‌شویم. این تناقضِ پیشرفت است. شاید بتوان این مسئله را در قالب حقیقتی تکان‌دهنده خلاصه کرد: هرچه محل زندگی‌تان ثروت و امنیتِ بیش‌تری داشته باشد، احتمال این‌که خودکشی کنید بیش‌تر است.

وقتی محققان در دههٔ هشتاد از شرکت‌کنندگان در تحقیقی پرسیدند که طی شش ماه گذشته دربارهٔ مسائل شخصی و مهم زندگی‌شان با چند نفر صحبت کرده‌اند، پاسخ رایج آن‌ها «سه نفر» بود؛ اما در سال ۲۰۰۶ رایج‌ترین پاسخ عدد «صفر» بود.

فرمول انسانیت می‌گوید: «چنان عمل کنید که انسانیت را چه در خودتان و چه در دیگران، همیشه به‌منزلهٔ هدف به کار ببرید، نه صرفاً به‌منزلهٔ وسیله.»

باارزش‌ترین و مهم‌ترین چیزها در زندگی، ذاتاً، ماهیتی غیرمعاملاتی دارند و تلاش برای مذاکره سرِ آن‌ها بلافاصله نابودشان می‌کند. نمی‌توانید برای رسیدن به خوشبختی توطئه‌چینی کنید؛ غیرممکن است. ولی مردم بیش‌تر اوقات تلاش می‌کنند همین کار را بکنند، مخصوصاً وقتی دنبال توصیه‌های خودیاری یا پیشرفت شخصیتی هستند. آن‌ها می‌گویند: «قوانین بازی رو به من یاد بده تا بازی رو شروع کنم.» اما متوجه نیستند همین‌که فکر می‌کنند رسیدن به خوشبختی قوانینی دارد خودْ مانع خوشبختی‌شان می‌شود.