بریده‌هایی از کتاب جامعه‌شناسی روسپی‌گری؛ بررسی آسیب‌های اجتماعی

۵۱ درصد روسپیان پدری داشتند که مادرشان را مورد ضرب و شتم قرار داده بود. به علاوه، ۶۲ درصد روسپیان در کودکی مورد بدرفتاری فیزیکی قرار گرفته و تنها ۱۹ درصد آنان معتقد بودند که ارتباط مثبتی با پدرانشان داشته‌اند وکمتر از یک سوم آنها ارتباط خوب با مادرانشان را گزارش کردند

رضاشاه برای جلوگیری از شیوع بیماری سیفلیس، دستور جمع‌آوری روسپیان و تخریب زاغه‌ها و آلونک‌های گذر حاج عبدالمحمود را صادر کرد و شخصی به نام قوام را مأمور بازسازی آن کرد. یکی از پارسیان زرتشتی هند و از تجار مقیم این کشور به نام ارباب جمشید، هزینهٔ احداث ده‌ها خانه را برای اسکان زنان فریب‌خورده و بی‌سرپرست تقبل کرد. هم‌چنین جهت تأمین مخارج آنان و فرزندانشان ده‌ها باب مغازه در منطقهٔ شهرنو ساخت تا از گرایش مجدد روسپیان به فحشا جلوگیری کند.

«در مدت دو هفته‌ای که این دختران برای بردگی جنسی به دبی آورده می‌شوند حدود هزار بار مورد تجاوز قرار می‌گیرند. اما سهم آنان از این درآمد فقط ده درصد کل مبلغ است و ۹۰ درصد به جیب رؤسای باندها و قوّادان می‌رود.

روسپی‌گری، تاریخی به قدمت پدرسالاری دارد و از موقعی که بشر با کاشت، داشت و برداشت در زراعت، زمین‌داری و برده‌داری آشنا شد و نقش زن از وجه تولیدی به وجهی برای ارضای امیال جنسی مردان تبدیل شد و منابعی مثل زر و زور و زمین به عنوان منابع کمیاب شناخته شد، روسپیگری کارکرد تجاری پیدا کرد و تجارت تلخ بشری، یعنی روسپی‌گری پدیدار گشت.

ارتباط روم با یونان و آسیا، سبب رواج هم‌جنس‌گرایی شد. تداوم این وضعیت، به انحطاط اخلاقی جامعهٔ روم انجامید؛ به طوری که در سال‌های ۶۰ الی ۷۷ قبل از میلاد، فساد سیاسی و ثروت هنگفت اقتصادی، به بحران روابط زناشویی انجامید. در این سال‌ها، کار و حرفهٔ روسپیان از آن‌چنان رونق و استقبالی در میان مردم برخوردار شد که سیاسیون آراء خود را از طریق انجمن «روسپی‌خانه‌ها» به دست می‌آوردند (دورانت، ۱۳۷۸).

مدیر کل وقت مبارزه با مفاسد اجتماعی ناجا در پایان مصاحبه در پاسخ به سؤالی که از او خواسته شده بود که ایران را از حیث قاچاق زنان با کشوری دیگر مقایسه کند گفت: «چنین کاری صورت نگرفته و امکان قیاس وجود ندارد، چرا که کشور ما یک کشور اسلامی است و آنچه را که ضد ارزش تلقی می‌کند، ممکن است در سایر کشورها ارزش محسوب شود، بنابر این برای قیاس و ارزیابی در این خصوص ما با محدودیت مواجه هستیم» (روزنامهٔ جوان، ۸۳/۲/۲۲). جواب‌های نه چندان دقیق و انکار کامل قاچاق زنان تا خرداد ۱۳۸۳ هم‌چنان ادامه داشت تا این‌که با درج خبری، یک روزه بحث قاچاق زنان در سطح وسیعی به طور جدی مطرح شد. در ۶ خرداد ماه سال ۱۳۸۳ خبری منتشر شد که در آن خلبانی ادعا می‌کرد در آن روز در فجیرهٔ امارات متحدهٔ عربی، گروهی از دختران و پسران ایرانی برای فروش به حراج گذاشته می‌شوند (روزنامهٔ شرق، ۸۳/۳/۶).

سالانه ۶۴.۶ میلیون مرد تایلندی و ۵۰۰ هزار توریست خارجی از خدمات زنان روسپی استفاده می‌کنند.

دو رویکرد جرم‌انگارانه و جرم‌زدایانه که اولی بنا را بر مجازات شدید زنان روسپی و دومی اساس را بر به رسمیت شناختن بازار تن فروشی قرار داده در ادوار مختلف تجربه شده و هیچ‌یک موفقیتی در کنترل و کاهش این پدیده نداشته‌اند.

در هند، زنان روسپی معابد از چنان اهمیتی برخوردار بودند که فقط آنها در کنار زنان اشراف‌زاده می‌توانستند از حق آموزش برخوردار شوند.

بیش از ۶۰ درصد زنان خیابانی، سوءاستفادهٔ جنسی در دوران کودکی را تجربه کرده‌اند که ۷۰ درصد از این آزارها را پدر یا نامادری بر قربانیان اعمال کرده‌اند (روزنامه همشهری، ۱۳۸۴/۹/۳).