بریده‌هایی از کتاب پسران سالخورده

دویدن زمین‌خوردن هم دارد. بنشینی گریه کنی، معلوم است که نمی‌رسی.

لحظهٔ خوب را به امید بهتر شدن نباید از دست داد.

مشکل این است که زمانه ما را عوضی کرده. باید یک‌جور دیگری می‌بودیم، عوضش یک‌شکل شدیم. جوری هم شدیم که خودمان تویش مانده‌ایم و سر درنمی‌آوریم.

به کتمان، به حاشا، به پذیرفتن محتاجم تا از یاد نبرم این لحظه لحظهٔ من نیست بلکه لحظه‌ای است که باید برای رسیدن به خودم از آن گذر کنم.

زن و مرد تا از هم دورند، تا نامزدند، تا دوست‌اند خوش‌خوشانشان است.

کلمات دقیق انتخاب می‌شوند، اما دریغا که دقیق فهم نمی‌شوند!

عشق بچگی، عشق لب‌ودهان و رنگ چشم و باریک‌نای کمر نیست، محبت محض است

ای تُف توی این جوگیری ملّت که هر روز شور یک چیز را درمی‌آورد.

ناخنکی هم به غزل امروز زدم. دیدم هرجایی است. مال یک نفر نیست. اصل نیست. هر دم برای کسی است. غزل امروزی به دلم نمی‌نشست. رها کردم.

طینتِ سگ از بعضی آدم‌ها پاک‌تر است. ما دیگر آن‌جور که بودیم نیستیم. خلاف طبیعتیم.

همهٔ کاروبار و زندگی‌مان و اصلا نقل دهنمان شده فحش ناموس و اسم فلان‌جا و بهمان‌جای زن و مرد.

مردم هم هی ازت می‌پرسند: «خب؟ آقا سید! از کار و کاسبی چه خبر؟ مشغولی به سلامتی؟»

اقرار به گناه کار سختی است. هیچ‌وقت نباید به گناه اقرار کرد. باید رویش سرپوش گذاشت. اما اگر هر روز چند بار رفتی و سرپوشش را برداشتی و مزمزه‌اش کردی و کم‌کم از مزمزه به خوراکت تبدیل شد، دیگر نمی‌توانی کتمانش کنی.

سگ تو روح آنکه کلمات را روسپی کرد.

دفترچه‌های قدیمی تلفن کاغذپاره نیستند. عصارهٔ خاطراتِ ته‌نشین‌شده در جدول‌های منظم‌اند.

به خیالمان آن‌ورِ زن‌گرفتن بهشت است. خب نبود؛

آن موقع اصلا نزار قبانی را نمی‌شناختم و نمی‌دانستم در شعری گفته است: «رفتنت آن‌قدرها که فکر می‌کنی فاجعه نیست / من مثل بیدمجنون ایستاده می‌میرم.»

زن چشم‌هایش میشی بود. نگاهش که یک زمان زُل و پررنگ بود، حالا فروافتاده و بی‌رمق شده بود. مژه‌هایش یک دسته داس بود. آق‌بابا روز اول با همان‌ها خر شد ولی حالا حتی یادش نمی‌آمد.

چند جور «وا» در جهان آواها داریم. در پس بعضی‌شان نفرت است. بعضی‌شان کرشمه‌ای پیش از عشق‌اند. «وا» یی هم هست که هیچ نیست جز اظهار تعجب سادهٔ زنانه.

گاهی فکر می‌کنم اگر با این حالم خودکشی کنم، خدا چه کار می‌کند با من؟ واقعا نمی‌بخشدم؟ نمی‌بیند این همه زجر را؟ عدالت خدا لابد چیزی است در قاموس خودش و برای خودش. هیچ‌کس هم نمی‌تواند توضیحش بدهد