بریده‌هایی از کتاب پسران سالخورده

گوشهٔ دفترم تاریخ زدم و نوشتم: «داستان‌نویس در ایران هر روز باید به خودش یادآوری کند داستان‌نویس است وگرنه بیکاری و بی‌پولی و مردم و آسمان و رئیس جدید کاری خواهند کرد که کلمات از یادش بروند.

دفترچه‌های قدیمی تلفن کاغذپاره نیستند. عصارهٔ خاطراتِ ته‌نشین‌شده در جدول‌های منظم‌اند. یک اسم با طرز نوشتنش (که مثلا شتاب‌زده نوشته شده باشد یا با تأنی) هزار تصویر را بازگردانی می‌کند و هزار دریغ و افسوس را.

افسرده می‌شدم تا روزی که دوباره ببینمش؛ بدون آنکه بفهمم در حال گول‌زدن خودم و انحراف از پذیرش واقعیت هستم.