بریده‌هایی از کتاب پسران سالخورده

دوستی دارم که آجری از خانهٔ فرسودهٔ معشوقه‌اش را موقع بازسازی برداشته بود و سال‌هاست جایی در خانه‌اش پنهان کرده. او هم به وصال نرسیده. آجر سرخ جعبهٔ سیاهی است که حرف‌های گفتنی زیاد دارد، مثل درخت‌های بید مجنون، در هرجای دنیا که باشند. فقط یکی است که از رمز و راز این جعبه‌های سیاه سر درمی‌آورد.

منطق زندگی سخت شقی و سنگ‌دل است. هرگز منطق الاکلنگ را تسخیر نکردم و تغییرش ندادم. هرگز نتوانستم به آن بانوی اساطیری بگویم دوستت دارم. خیلی زود پذیرفتم، بی‌آنکه چیزی دربارهٔ علت و معلول بدانم. قانون علیت در من فطری بود و نیازی به آموزش نداشت.

وقتی همه‌چیز بر پایهٔ علت و معلول است، آدمی حق اعتراض ندارد، آدمی حق گله ندارد؛ شاید بتواند چیزی را عوض کند ولی نمی‌تواند شاکی باشد چون همه‌چیز درست همان‌طور است که باید باشد.

افسانه‌ها شاید اغراق کنند، ولی دروغ‌گو نیستند.

به یادت درست جلوی در خانهٔ جدیدمان، اولین درخت عمرم را به زمین نشاندم. آن موقع اصلا نزار قبانی را نمی‌شناختم و نمی‌دانستم در شعری گفته است: «رفتنت آن‌قدرها که فکر می‌کنی فاجعه نیست / من مثل بیدمجنون ایستاده می‌میرم.»

عشق بچگی، عشق لب‌ودهان و رنگ چشم و باریک‌نای کمر نیست، محبت محض است

هرکس با دل خدا را می‌خواهد، خدا هم او را می‌خواهد، چون با قلب و جانش خدا را خواسته است.

دیدم من که آدم خوبی نیستم، یعنی هیچ کاری نمی‌کنم که بهم بگوید تو آدم خوبی هستی؛ نه نماز خواندن، نه هیئت رفتن، نه صدقه دادن. گفتم هر روز صبح یک مشت گندم می‌ریزم برای پرنده‌ها، یاکریم‌ها، گنجشک‌ها. لااقل به موجودات خدا خیری برسانم، شاید یکی هم پیدا شد از طرف خدا به من خیری رساند.

از خواهرم می‌پرسم: «جهنم چه شکلی است؟» می‌گوید: «جهنم؟ همینی است که تو توش گیر کرده‌ای پسر. همین که با چیزهایی که ازشان فرار می‌کنی همه را قضاوت می‌کنی، خودت را قضاوت می‌کنی، فکر می‌کنی قضاوت خدا همین شکلی است که تا حالا دیگران تو را باهاش قضاوت کرده‌اند. جهنم را خودت ساخته‌ای.»

نگاه می‌کنم به شاخهٔ یله‌شدهٔ خشکی که راه گرفته سوی دیوار همسایه. سیب خشکیده هم‌رنگ لثهٔ عفونی است. سرگذشت سیب گندیده شعر است، دیوار شوره‌زده شعر است، آفتابی که مخمور و کرخت یله می‌شود بالای دیوار ما و همسایه شعر است؛ ولی آخرش چه؟