بریده‌هایی از کتاب پسران سالخورده

دویدن زمین‌خوردن هم دارد. بنشینی گریه کنی، معلوم است که نمی‌رسی.

لحظهٔ خوب را به امید بهتر شدن نباید از دست داد.

مشکل این است که زمانه ما را عوضی کرده. باید یک‌جور دیگری می‌بودیم، عوضش یک‌شکل شدیم. جوری هم شدیم که خودمان تویش مانده‌ایم و سر درنمی‌آوریم.

به کتمان، به حاشا، به پذیرفتن محتاجم تا از یاد نبرم این لحظه لحظهٔ من نیست بلکه لحظه‌ای است که باید برای رسیدن به خودم از آن گذر کنم.

زن و مرد تا از هم دورند، تا نامزدند، تا دوست‌اند خوش‌خوشانشان است.

کلمات دقیق انتخاب می‌شوند، اما دریغا که دقیق فهم نمی‌شوند!

عشق بچگی، عشق لب‌ودهان و رنگ چشم و باریک‌نای کمر نیست، محبت محض است

ای تُف توی این جوگیری ملّت که هر روز شور یک چیز را درمی‌آورد.

ناخنکی هم به غزل امروز زدم. دیدم هرجایی است. مال یک نفر نیست. اصل نیست. هر دم برای کسی است. غزل امروزی به دلم نمی‌نشست. رها کردم.

همهٔ کاروبار و زندگی‌مان و اصلا نقل دهنمان شده فحش ناموس و اسم فلان‌جا و بهمان‌جای زن و مرد.