بریده‌هایی از کتاب غلبه بر پشت گوش اندازی

به خودتان ثابت کنید که بهتر است با انجام تکلیف، تنها ریسک شکست را به جان بخرید، تا اینکه با انجام ندادن آن، شکست قطعی خود را تضمین کنید

با این تفکر که قبل از شروع کار باید از موفقیت‌تان اطمینان کامل داشته باشید، مبارزه کنید.

عادت کنید به جای اصرار ورزیدن بر لزوم «تضمین»، با «احتمال» کنار بیایید. کار سختی است، اما قابل تحمل است و ارزش دردسرش را دارد، زیرا به شما کمک می‌کند بر پشت‌گوش‌اندازی مزمن خود غلبه کنید.

وقتی کاری را شروع می‌کنید، بیاموزید روی کاری که انجام می‌دهید، تمرکز کنید. نه روی اینکه چگونه آن‌کار را انجام می‌دهید. اولی به شما کمک می‌کند به انجام تکلیف مورد بحث ادامه دهید، حال آنکه دومی ترس شما از شکست را تقویت می‌کند و این احتمال را افزایش می‌دهد که بعد از شروع، خیلی زود از کار دست بکشید.

به دفعات به خودتان تفهیم کنید که ارزش شما از روی عملکردتان تعیین نمی‌شود. بنابراین، اگر در انجام کاری که در دست دارید ضعیف عمل کردید یا شکست خوردید، به خودتان یادآوری کنید بدشانسی آوردید که این‌طور شد. اما معنای این بدشانسی این نیست که ـ تکرار کنید، این نیست که ـ شما آدم نالایق و شکست‌خورده‌ای هستید. معنایش این است که شما آدم جایزالخطایی هستید که هم می‌تواند موفق شود و هم شکست بخورد. در اینجا نیز عمل کردن مداوم به این قاعده، اهمیت زیادی دارد.

موفق شدن بهتر از شکست خوردن است. اما هیچ قانونی وجود ندارد که شما را از شکست خوردن مستثنا کند.

دانشجو: یعنی لازم نیست قبل از شروع کار در وضعیت مناسب آن قرار بگیرم؟ ویندی: البته که نه. مشکل اصلی تو دقیقاً همین است. فکر می‌کنی قبل از مرور درس‌ها باید حال و روحیهٔ مناسب درس خواندن به تو دست بدهد. اگر این فکر درست بود، هیچ‌کس درس نمی‌خواند.

افرادی که مشکل پشت‌گوش‌اندازی مزمن دارند، معمولاً با احساس گناهی درگیر هستند که آنها را به ستوه می‌آورد، مانع از غلبه بر پشت‌گوش‌اندازی می‌شود و آنها را با یک مشکل دوم، یعنی عذاب وجدان نیز روبه‌رو می‌کند.

«فقط شما می‌توانید این‌کار را انجام بدهید، اما مجبور نیستید آن را به تنهایی انجام دهید.»

ما انسان‌ها در این زمینه‌ها پشت‌گوش‌اندازی می‌کنیم: * مراقبت و نگهداری از خود * رشد و پرورش نفس * محترم شمردن تعهداتمان به دیگران

رنج‌های کوتاه‌مدت (حال) را به خاطر گنج‌های درازمدت (آینده) تحمل کنید.

آدم‌ها هنگامی پشت‌گوش‌اندازی می‌کنند که به طور معمول به مزایای کوتاه‌مدت طفره رفتن از انجام کاری که به نفع آنهاست بیشتر اهمیت می‌دهند تا به مزایای درازمدت انجام کار مورد نظر.

وقتی به وظیفه‌ای فکر می‌کنید که نمی‌توانید به خوبی از عهدهٔ آن برآیید، تصمیم می‌گیرید آن‌کار، یا حتی فکر کردن دربارهٔ آن را هم شروع نکنید. در چنین شرایطی، علت پشت‌گوش‌اندازی شما این است که اعتقاد دارید باید آن‌کار را خیلی خوب انجام دهید و اگر موفق نشوید، بی‌کفایتی‌تان را ثابت کرده‌اید. باور تحقیرگرِ «من بی‌عرضه‌ام» ناشی از این توقع شماست که مصرانه می‌خواهید کاری را به خوبی انجام دهید که فکر می‌کنید از عهده‌تان خارج است. از این رو ترجیح می‌دهید به جای اینکه فکر کنید آدم بی‌کفایت و شکست‌خورده‌ای هستید، از کار طفره بروید.

وقتی کاری را شروع می‌کنید، بیاموزید روی کاری که انجام می‌دهید، تمرکز کنید. نه روی اینکه چگونه آن‌کار را انجام می‌دهید.

ارزش شما از روی عملکردتان تعیین نمی‌شود. بنابراین، اگر در انجام کاری که در دست دارید ضعیف عمل کردید یا شکست خوردید، به خودتان یادآوری کنید بدشانسی آوردید که این‌طور شد.

بهتر است با انجام تکلیف، تنها ریسک شکست را به جان بخرید، تا اینکه با انجام ندادن آن، شکست قطعی خود را تضمین کنید

وقتی مرتکب اشتباهی می‌شوید، بسیار مهم است که مسئولیت اعمال خود را بپذیرید، اما خود را به خاطر آنها سرزنش نکنید

باورهای فاجعه‌انگار معمولاً در قالب چنین جمله‌هایی بیان می‌شوند: «خیلی بد است که...»، «این وحشتناک است که...» یا «دیگر از این بدتر نمی‌شود که...» ویژگی بارز باور فاجعه‌انگار این است که در زمانی که به آن پایبند هستید، واقعاً اعتقاد دارید که بدتر از این غیرممکن است.

مادامی که سرسختانه بر لزوم شرایط خاصی پافشاری می‌کنیم، در صورت فراهم نبودن آن، دست به کار نمی‌شویم. حتی وجود شرایط مورد نظرمان هم را از خطر پشت‌گوش‌اندازی مصون نگاه نمی‌دارد. چه بسا که خیلی زود شرایطی که به نظر ما لازمهٔ انجام کار است، تغییر کند. به این دلیل است که دکتر آلبرت‌الیس خواسته‌های انعطاف‌ناپذیر را هستهٔ اصلی پشت‌گوش‌اندازی به حساب می‌آورد.

تعداد کسانی که برای انجام کارهای لازم تلاش می‌کنند و پاداش زحمات خود را می‌گیرند، بسیار زیاد است. آیا شما باید با آنها تفاوت داشته باشید؟ پاسخ ساده و روشن است؛ نه، نباید!