بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

خال‌هایش را هم با الکترولیز برداشته بود که به عقیدهٔ عمه‌میلدرد، تخطی شریرانه‌ای از مقاصد خدا بود.

تعجبی نداشت که همسرش جوان‌مرگ شده بود. ولنسی او را به یاد داشت. موجود حساس زیبایی بود. عموجیمز تمام چیزهایی را که او می‌خواست، برایش منع کرده و تمام چیزهایی را که نمی‌خواست، بر سرش خراب کرده بود. او را کشته بود؛ کاملاً هم به‌صورت قانونی این کار را کرده بود.

تکلیف آدم با یک جنازه معلوم است، دیگر هیچ اتفاقی برای آن نمی‌افتد. اما تا وقتی زندگی پابرجاست، ترس هم وجود دارد.

این‌قدر از اینکه حرف نامناسبی بزند هراسان بود که تقریباً هیچ‌وقت چیزی نمی‌گفت که ارزش شنیدن داشته باشد.

هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد که ولنسی فقط به این خاطر در حضور آنها احمق بود که از آنها می‌ترسید. حالا دیگر از آنها ترسی نداشت. غل و زنجیرهای روحش باز شده بود.

با خودش فکر کرده بود که شاید ولگردی‌های دائمی ایبل پرسروصدا، اعتراض‌های بیهوده‌اش به فقر و کار پرزحمت و یکنواختی زندگی‌اش باشد. ولنسی در تخیلاتش در قصر آبی پرسه می‌زد. ایبل پرسروصدا که تخیلی نداشت، نمی‌توانست آن کار را بکند. بنابراین راه فرار او از واقعیت، به اجبار مجسم و ملموس بود. پس امروز با یک احساس همدردی ناگهانی برای او دست تکان داد

"ناامید آزاد است، امیدوار اسیر."

ممکن است نتوانم خیلی از کارهایی را که می‌خواهم، بکنم، ولی دیگر هیچ کاری را که نخواهم، نمی‌کنم.

ساعت سه صبح بود؛ معقول‌ترین پربارترین و منفورترین زمان برای محاکمهٔ خود. اما گاهی‌اوقات ما را آزاد می‌کند.

این قضیه برای نه سال پیش بود، اما امشب ولنسی از سوزش درد قدیمی نفسش را حبس کرد.

بی‌عدالتی آن اتفاق، امشب روحش را می‌سوزاند.

من هیچ‌وقت در زندگی‌ام یک ساعت کامل خوشحال نبوده‌ام، هیچ‌وقت.

با وجود اینکه از مرگ نمی‌ترسید، نسبت به آن بی‌تفاوت نبود. متوجه شد که از آن بیزار است. عادلانه نبود درحالی‌که هیچ‌وقت زندگی نکرده، مجبور باشد بمیرد.

از زمانی‌که به یاد داشت، به او گفته بودند که باید احساساتش را پنهان کند. دخترعمه استیکلز یک بار با نارضایتی به او گفته بود: «درست نیست که یک دوشیزه احساسات داشته باشد.»

ولنسی به طرز عجیبی احساس آزادی می‌کرد.

او که تقریباً از هر چیزی در زندگی می‌ترسید، از مرگ نمی‌ترسید. حتی ذره‌ای هم به نظرش ترسناک نمی‌رسید. و الآن دیگر نیازی نبود از چیز دیگری بترسد. چرا قبل از این از چیزی می‌ترسید؟ چون زنده بود.

خانم فردریک به خوردن شامش ادامه داد. اهمیتی نداشت ولنسی تب دارد یا نه. ولنسی به او بی‌احترامی کرده بود.

ولنسی درحالی‌که از پشت میز بلند می‌شد، بی‌ادبانه گفت: «چرت نگو!» در آن لحظه برایش مهم نبود که دارد بی‌ادبی می‌کند. تمام عمرش مجبور شده بود که کاملاً مؤدب باشد.

ولنسی استیرلینگ، که هیچ‌وقت زندگی نکرده بود، قرار بود به‌زودی بمیرد.

ولنسی مدت زیادی کنار پنجره‌اش نشست. آن‌سوی پنجره دنیایی بود غرق در نور یک بعدازظهر بهاری؛ آسمان به رنگ آبی اغواکننده‌ای می‌درخشید، نسیم خوش‌عطر آزادانه می‌وزید و سراب‌های دوست‌داشتنی آبی‌رنگ در انتهای هر خیابان به چشم می‌خوردند. در ایستگاه راه‌آهن یک دسته از دختران جوان منتظر قطار ایستاده بودند و در خلال صحبت‌ها و شوخی‌هایشان صدای خندهٔ سرزنده‌شان به گوش می‌رسید. قطار پیوسته می‌غرید، اما هیچ‌کدام از اینها واقعی به نظر نمی‌رسیدند. هیچ‌چیز واقعی به نظر نمی‌رسید، به‌جز این حقیقت که او تنها یک سال دیگر زنده است.