بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

در عشق سودایی تستوسترون بخشی از سیستم «اینجا و اکنون» است که به نفع دوپامین سرکوب نمی‌شود.

در عشق سودایی تستوسترون بخشی از سیستم «اینجا و اکنون» است که به نفع دوپامین سرکوب نمی‌شود.

نوروترنسمیترهایی مانند سروتونین، اکسی‌توسین و آندورفین (یا همان مورفین مغز) و نیز دسته‌ای از مواد شیمیایی موسوم به آندوکانابینوئید (یا ماری جوانای مغز). برخلاف لذت قابل پیش‌بینی آینده که مربوط به دوپامین است، این مواد شیمیایی سبب می‌شوند از احساس و عاطفه لذت ببریم.

به پایان رسید و ترشح آن متوقف شد. عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

اگر دوپامین نباشد، تلاشی هم در میان نخواهد بود.

واقعیت، خاستگاه مسائل پیش‌بینی نشده است. خواب و خیال‌های ما اغلب قابل پیش‌بینی و تکراری هستند. گاهی نیز به ندرت به ایده جدیدی می‌رسیم. معمولا این امر وقتی اتفاق می‌افتد که در حال توجه به مسائل دیگری هستیم، نه وقتی که قصد داریم همه توان فکر و خلاقیت خود را به کار گیریم.

هر قدر فاصله بگیریم وارد ساختن زیان به دیگران برای کسب سود راحت‌تر می‌شود. فاصله مثل عایقی است که سیاستمداران را از شر پیامد تصمیم‌هایی که می‌گیرند در امان نگه می‌دارد

بارها ثابت شده که فرهنگ می‌تواند در برابر اطلاعات و عقاید غلط دوام بیاورد. اما اگر تاریخ جهان را در ۲۲ دقیقه خلاصه کنیم یا اگر ارزش اخبار را با میزان خنده‌ای که با شنیدن آن به ما دست می‌دهد بسنجیم، آیا باز هم چیزی از فرهنگ به جا می‌ماند؟ ناکامی درد عشق را دو چندان می‌کند

«به این ترتیب ما داریم وارد محیطی انباشته از اطلاعات می‌شویم که به حق باید آن را «جستجوی بیهودگی» نامید.

تصمیم‌های منطقی و عقلانی بسیار سست و شکننده‌اند و با دریافت اطلاعات جدید می‌توان در آن‌ها تجدید نظر کرد. تصمیم‌های غیرمنطقی و غیرعقلانی پایدارترندو سیستم دوپامین آرزو و «اینجا و اکنون» می‌توانند در اخذ آن‌ها به کار گرفته شوند

«همه آنچه که وجود دارد مولکول‌ها هستند و باقی مربوط به جامعه شناسی است.»

احتمال برد را می‌توان در سیستم دوپامین با «الف بعلاوه یک» نشان داد، اما سیستم «اینجا و اکنون» به آن صفر می‌دهد، چرا که این سیستم با مسائل حال سروکار دارد. باخت هم مربوط به آینده است و لذا سیستم دوپامین به آن «الف منهای یک» می‌دهد. در عین حال باخت به سیستم «اینجا و اکنون» نیز مربوط است، چون مربوط به دارایی‌هایی است که همین الان در اختیار ما هستند و لذا سیستم «اینجا و اکنون» به آن «الف منهای یک» می‌دهد. وقتی این‌ها را در کنار هم بگذاریم برد ۱+ و باخت ۲− می‌گیرد. این همان نکته‌ای است که اسکن مغزی داوطلبان مطالعه شرط‌بندی به ما نشان می‌دهد.

آیا افراد دارای سطح بالای ترشح دوپامین طرفدار سیاست‌های لیبرال هستند؟ به نظر می‌رسد پاسخ مثبت باشد. لیبرال‌ها اغلب خود را ترقی‌خواه می‌دانند، و طالب بهبود وضع جامعه بوده و حامی تغییرند و فکر می‌کنند آینده جامعه باید بهتر از وضع فعلی آن باشد و معتقدند ترکیب مناسب فناوری و سیاست می‌تواند مشکلات اصلی جوامع بشری مانند فقر و جهل و جنگ را حل کند. ترقی‌خواهان افراد آرمانگرایی هستند که با زمینه برخورداری از سطح بالای دوپامین آینده بهتری را برای نوع بشر ترسیم می‌کنند و مانند پیکانی هستند که جهت حرکت به سوی آینده را نشان می‌دهند.

محافظه‌کار: سیاستمداری که شیفته مفاسد موجود است. لیبرال: کسی که دوست دارد مفاسد موجود را با مفاسد دیگر جایگزین کند.

برپایه شواهد موجود می‌توان گفت سطح ترشح بالای دوپامین در نیوتون مایه ایجاد استعداد درخشان و مشکلات اجتماعی و نیز بیماری روانی او محسوب می‌شود. غیر از نیوتون حدس می‌زنند یا ثابت شده که بسیاری از هنرمندان، دانشمندان و رهبران تجاری جهان نیز بیمار روانی بوده‌اند. افرادی مثل بتهوون، ادوارد مونش که تابلوی معروف جیغ را کشید، ونسان ونگوگ

دوپامین میانه خوبی با وجدان ندارد. حتی برعکس، دوپامین سرچشمه مکر و فریب به منظور تحقق آرزوست. وقتی سیستم دوپامین فعال شود، احساس گناه که مربوط به «اینجا و اکنون» است سرکوب می‌شود. سیستم دوپامین از طرفی فرد را به تلاش شرافتمندانه و از طرف دیگر او را به انجام مکر و فریب یا حتی خشونت برای رسیدن به آرزوها وادار می‌کند. دوپامین دنبال کسب فزونی است و با اصول اخلاقی کاری ندارد و برای رسیدن به هدف از مکر و فریب و قدرت استفاده می‌کند.

معلوم شده که بسیاری از افراد خلاق به این بیماری مبتلا بوده‌اند از جمله فرانسیس فورد کوپولاری. دیویس، پتی دوک، کاری فیشر، مل گیبسون، ارنست همینگوی، ابی هافمن، پاتریک کندی، آدا لاولاک، مریلین مونرو، سینید اوکانر، لو رید، فرانک سیناترا، بریتنی اسپیرز، تد ترنر، ژان کلود ون دام، ویرجینیا ولف و کاترین زتا جونز. همچنین افراد مهمی را می‌شناسیم که به گواهی تاریخ احتمالا به بیماری دوقطبی مبتلا بوده‌اند از جمله چارلز دیکنز، فلورانس نایتینگل، فریدریش نیچه و ادگار آلن پو.

شورشی‌ها و سیاستمداران دارای سیستم دوپامینی فعال و نیرومندی هستند و هدف هر دو گروه ایجاد تغییر است.

چگونه می‌توانیم دیگران را لیبرال کنیم؟ اگر بروز تهدید در محیط زندگی افراد را به محافظه‌کاری وادار می‌کند، آیا می‌توان با کاستن از تهدیدهای محیط باعث لیبرال شدن آن‌ها شد؟ دکتر جیم ناپیر که کارشناس ایدئولوژی‌های سیاسی و مذهبی است به این سوآل پاسخ مثبت داد.

بسی چیزهاست که دلمان می‌خواهد به آن‌ها برسیم. اما بعد نمی‌توانیم به آن‌ها علاقه‌مند شویم.