بریده‌هایی از کتاب زخمی که از زمین به ارث می برید

مثل زنی که از جهان دیگر آمده به گذاشتن پا روی این زمینِ مُرده تردید می‌کنم.

«ماهی که هربار کامل می‌شود، معجزه است» و این باورش سخت است باورش سخت که هربار تو می‌روی سنگی در کهکشان گلوی من سیاه می‌شود.

ماهی که هربار کامل می‌شود، معجزه است

تو صیغهٔ جمع نداری فقط مفردی بی‌شماری که در انتهای خودش درخت می‌شود بلند شو و زیر زبانت دانه‌ای سرخ بکار.

زمین تاریخی‌ست که روی سینه کنده‌ام شجره‌نامه‌ای از جنس چوب و گوزن و باد

فقط چندهزار سال با درخت فاصله دارم

انگار مرگم را با خودم هر کجا بخواهم ببرم انگار زمین در تقاطع پاهایم به امکان تازه‌ای برسد

جنون هم زنی‌ست درست شبیه من با دهانی کمی بازتر چشمانی کمی سیاه‌تر و دستی که بر تنت دنبال درختی بی‌ریشه می‌گردد

حرف زدن به زبانی که کسی نمی‌داند چیست

حرف زدن به زبانی که کسی نمی‌داند چیست

دست‌هات را به هم بمال پیش از بدل شدل به یخ آتش بگیر.

اسمت را می‌گذارم خاکستر یعنی زنی که از عصر یخ فریاد می‌زند: هیچ‌کس پیش از رسیدن به مرگ نمی‌میرد

اسمت را گذاشته‌ام آوارگی‌های مقطعی معجزه‌ای که در لحظهٔ قطعِ درخت اتفاق می‌افتی تو را برای اولین‌بار کشف می‌کنم

نیاز مبرمی به فروکردن سر در آغوش تو دارم

جنگ در خون توست در نفس کشیدنت ایستادنت در صف اتوبوس

فکر کردن به لمسِ بالِ فرشته شبیه چیست؟ شبیه باز شدنِ دریچه‌های ادراک؟ شلیکِ خودبه‌خودیِ نرون‌ها؟

مرز آبی نیست سبز است

به الیاس بگو من پیش از آن‌که اتفاق بیفتم جهان را در مُهرهٔ هفتمِ پشتم خاک کرده‌ام هر صبح بیدار شده‌ام به آسمان فوت کرده‌ام و مُرده‌ام

تو را به دیوانه‌ای که غزل‌های سلیمان برای باد می‌خواند خودم را به یونسی که در شکم نهنگ زیتون می‌کارد ربط می‌دهم

زمان از رگی که پشت جناق سینه‌ات گرفته آغاز شده از لحظه‌ای که تکه‌ای از خودت را به دندان گرفته‌ای و چیزی از خودت