بریده‌هایی از کتاب کتاب سیاه

لحظه‌ای بعد به خواب می‌روید و همه‌چیز را فراموش می‌کنید، از یاد می‌برید، می‌خوابید. همه‌چیز را فراموش می‌کنید، از یاد می‌برید؛ قدرت اقویا و ثروت اغنیا، حرف‌های صدتایک‌غاز و آدم‌های یک‌لاقبا، کارهایی که سر وقت رساندید و کارهایی که سر وقت نرساندید و کارهایی که هیچ‌وقت نمی‌توانید سر وقت برسانید، تفاهم و عکسش، خیانت و ضدش، زمانی که مثل برق‌وباد می‌گذرد، زمانی که هیچ نمی‌گذرد

هیچ‌چیزی در زندگی به اندازهٔ خود زندگی شگفت‌انگیز نیست، جز نوشته‌ها

«همهٔ روان‌شناسا متفق‌القولن که هیچ‌کسی مرتکب هیچ جنایتی نمی‌شه مگه این‌که تو لحظهٔ جنایت خودش رو تو نقش یکی دیگه تصور کنه، یعنی نقش یکی دیگه رو بازی کنه

بدون تقلید هیچ‌کسی قادر به یادگیری هیچ‌چیزی نخواهد بود، فقط چیزی که این وسط خیلی مهم است ادا درنیاوردن است

از دست دادن هر خاطره آن هم با آگاهی از این نکته که دیگر هرگز به یاد نمی‌آوری‌اش مثل گم کردن یک معشوقه است آن هم بدون هیچ رد و نشانه‌ای.

«یعنی امروز صبح وقتی از خواب بیدار شدم هنوز همان آدم دیشبی بودم؟ اگر نه، محض رضای خدا بگویید من کی هستم پس؟» لوییس کارول

«چیزهای وحشتناک را وحشتناک دوست دارم.»

«برف بعضاً می‌بارید اما تاریکی همیشه بود.»

و به این ترتیب تا آخرِ سالْ شش هزار و پانصد کلهٔ دیگر به اسم عبدی‌پاشا روانهٔ دربار می‌شوند که هیچ‌کدامش هم به تأیید بستگان مرحوم نمی‌رسد تا این قصه در خاطر همهٔ شاهدان ماجرا برای همیشه حک شود؛ قصهٔ جلاد و چهرهٔ گریان.

می‌خواهم خودم باشم «اگر می‌خواهی غم و شادی و حزن و سرور، یا جلفی و وقار و غرور را واقعاً درک کنی فقط کافی است تک‌تک آن‌ها را با تمام جزئیاتش بازی کنی، همین.» پاتریشیا های اسمیت