بریده‌هایی از کتاب شیر سیاه

ما زن‌های امروزی، به‌روز و زن‌های دنیای پیشرفته و مدرن هستیم، دنیایی که به ما می‌آموزد هرگاه در خود احساس خستگی و فرسودگی و واماندگی کردید، هرگاه احساساتتان جریحه‌دار شد یا هنگامی که از دیگران دل‌آزرده شدید، آن را در خود فرو برید، بغض‌های ناگهانی‌تان را خفه کنید، به اشک‌هایتان اجازهٔ جاری‌شدن ندهید و رد پای غم و درد و بغض را با جدیدترین روش‌های آرایشی از چهره‌تان محو کنید تا اثری از آن در ظاهرتان پیدا نباشد. ما زن‌های امروزی فکر می‌کنیم می‌توانیم امروز طفلی را به دنیا بیاوریم و فردا مثل قبل به زندگی خود ادامه دهیم، بدون اینکه در افکار و رفتار و روش زندگی خود تغییری به وجود آوریم. زندگی قبل از تولد نوزاد با زندگی پس از تولد او تفاوت بسیار دارد و ما زن‌ها باید برای این تغییرات آماده شویم.

فراموش نکن که خداوند هرگز باری را بر دوش بنده‌اش نمی‌گذارد که از تحمل او فراتر باشد.

«مردان ازدواج می‌کنند چون خسته‌اند و زنان ازدواج می‌کنند چون کنجکاوند.»

«خودت، خانه‌ات، قلبت و ذهنت و روحت را زره‌پوش می‌کنی، چنان‌که هیچ راه نفوذی نباشد، طوری‌که هیچ‌کس نتواند تو را بیازارد و قلبت را مجروح کند، اما ناگهان روزی کسی جایی جوری راهی پیدا می‌کند و طوری وارد زندگی‌ات می‌شود که فکرش را هم نمی‌کرده‌ای...

«این از مارک تواین است: "وقتی در پی عشق هستی، همچون صیادی که در پی صید ماهی است، قلبت را به قلاب آویزان کن، نه مغزت را."

«اگر می‌خواهی چیزی را نابود کنی، اگر می‌خواهی صدمه و آسیبی به چیزی برسانی، کافی است آن را محصور کنی، کافی است آن را محدود کنی، آن‌وقت می‌بینی که خودبه‌خود خشک می‌شود، پژمرده می‌شود و می‌میرد.»

«انسان زن به دنیا نمی‌آید، اما زن می‌شود.»

در آغاز فقط چای بود...

عارفان بر این باورند که جهان همچون زادگاهی است که طفل از آن متولد می‌شود. همهٔ ما انسان‌ها در این دنیا همچون بچه‌هایی هستیم که در رحم مادر به سر می‌بریم و هنگامی که زمانش برسد، باید این جهان را ترک کنیم. همهٔ ما این را می‌دانیم، اما نمی‌خواهیم اینجا را ترک کنیم، می‌ترسیم از مردن، گویی مردن پایان است و زوال، گویی با مرگ از وجود و هستی و بودن باز می‌ایستیم. اما مرگ تولد است، تولدی دوباره در زادگاهی دیگر...

«به زندگی پروانه‌ها نگاه کن، آن‌ها که در ابتدا پروانه‌هایی به این زیبایی نبودند، آن‌ها قبل از پروانه‌شدن کرم‌هایی بودند که مدت‌ها در پیله منتظر رسیدن مانده بودند. وقتی زمانش فرارسید، با فشار و درد بسیار زیاد پیله را پاره کردند و بال‌های زیبایشان را گشودند و پروازکنان در آسمان آبی به رقص درآمدند. حال اگر شما قبل از اینکه موعد مقرر آن فرارسد، خودتان پیله‌ها را پاره کنید تا کمکی به او کنید و او متحمل این فشار و درد نشود، او را نابود کرده‌اید. زیرا در اثر این فشار و درد، موادی روی همهٔ بدن او قرار می‌گیرد که او را در برابر آفت‌ها و سم‌ها و مواد مضر خارج مصون می‌سازد و مداخلهٔ شما در تولد، او را ضعیف و بی‌دفاع و حساس می‌کند و چه‌بسا هنوز از پیله درنیامده، از بین برود. پس می‌بینی که ورود به هر مرحلهٔ جدید با تغییراتی هرچند سخت همراه است، تغییرات و درد و فشاری که برای تکامل ما و سلامتی ما ضروری و حیاتی است لازمهٔ هر تغییر، تحمل درد و فشار و سختی است... .»

من حقیقتی بشری را آموخت، اینکه مادرانگی با عبارتی همراه است: احساس گناه، احساس گناه دربارهٔ هر چیزی که به‌نوعی با فرزندت در ارتباط است و تو ناخواسته آن را ندیده می‌گیری.

بعضی اوقات تنها راه یافتن آزادی برای زنان شاغل و نویسنده، همان پیردختر ماندن است. «آزادی و اختیار برای بسیاری از ما زنان، همسر بهتری است.»

«قدرت دعا را فراموش نکن. وقتی برای کسی آرزوی شفا و دعای خیر می‌کنی، نیروی درونی تو به همهٔ انسان‌های پاک‌دل متصل می‌شود و انرژی همهٔ این دعاها و برکت و خیر همهٔ انسان‌های خوب روی زمین نثار خودت و آن فرد می‌شود. دیگر اینکه اگر می‌خواهی از شر چیزی راحت شوی، آن را از هر طرف احاطه کن، آن را محصور کن.»

سرزمین‌های جدیدی را که در آرزویش هستی، نخواهی یافت دریاهای بیکران دیگری را نخواهی یافت شهری را که در آرزوهایت به دنبالش هستی، نخواهی یافت در خیابان‌های بی‌هدف پرسه خواهی زد و فقط خودت را خواهی یافت خودت را...

«این دنیا جای آرامش و شادی نیست. می‌دانم از حرف‌هایم هیچ نفهمیدی، سعی می‌کنم ساده‌تر بگویم: منظورم این است که هر زنی را در درونت پرورش دهی، باز آرزو داری زن دیگری باشی. در واقع هیچ چیز، درون ما را اقناع نمی‌کند. هرچه باشی، آرزوی دیگری داری. همان گونه که فیلسوف بزرگ فرانسوی، امانوئل لویناس می‌گوید: "جوهره و ذات ارزش‌های اخلاقی در وجود انسان، زمانی حائز اهمیت است که با دیگران در مقابل هم قرار بگیرید." کتاب مارتین هایدگر را بخوان تا ببینی چگونه یک انسان، انسان به حساب نمی‌آمد و به او توجه نمی‌شد، مگر اینکه به عنوان موجودی در میان موجوداتی دیده می‌شد که او را احاطه کرده‌اند. در واقع این کلید موجودیت همهٔ انسان‌ها در دنیاست.

ـ یعنی اینکه اگر تو بچه داشته باشی، همیشه مایهٔ رشک و حسادت زنانی می‌شوی که بچه ندارند و دائم به تو و زندگی‌ات چشم دارند. اما اگر بر کارت تمرکز کنی، کسانی به تو حسادت می‌کنند که بچه دارند، اما کار ندارند. در واقع هر مسیری که انتخاب کنی، ذهن و فکرت دائم مشغول آن مسیری است که انتخاب نکرده‌ای.

خداوند می‌فرماید که گاهی اوقات ما را در شرایط امتحان قرار می‌دهد. همهٔ ما انسان‌ها در زندگی، در معرض سرگشتگی‌ها و فروماندگی‌ها و چه‌کنم‌های فراوانی قرار می‌گیریم. همهٔ این‌ها آزمایش است، آزمایشی زیبا. خداوند می‌فرماید: «پنداشته‌اید که تا گفتید ایمان آوردیم، رها می‌شوید و آزمایش نمی‌شوید؟» نیازی نیست که به دنبال جواب باشی، چون جواب‌ها نسبی است، آنچه برای یکی خوب است، ممکن است برای دیگری بد باشد. پس از خدا بخواه تا آنچه برای تو و در واقع به صلاح توست در مسیر تو قرار دهد.

روابطی که از دنیای بیرون رشک‌برانگیز و فریبنده به نظر می‌رسد، حقایق متفاوت و فراوانی را پشت درهای بسته در خود دارد. در آن سوی تصویرهای زیبا و دلفریب و چهره‌های شاد، قلب‌های آزرده و جریحه‌دار و زخمی است که هرگز دربارهٔ آن‌ها چیزی نشنیده‌ایم.

واقعیتی را دربارهٔ طبیعت بشر پذیرفته بودم، واقعیتی که بسیاری بیهوده تلاش می‌کنند در مقابل آن بایستند: تنهایی بخشی جدایی‌ناپذیر از وجود بشر است.

تنها زمانی به مادران، پدران و احتمالاً نویسندگان بهتری بدل خواهیم شد که بتوانیم صداهای درونی‌مان را هماهنگ و هم‌زمان سازیم.