بریده‌هایی از کتاب خاطرات خفته

هزاران‌هزار آدم شبیه خودتان، هر روز قدم در هزار راهِ نرفته‌ای می‌گذارند که شما در چندراهی‌های زندگی‌تان آن‌ها را در پیش نگرفتید و خیال کردید تنها یک راه بیش‌تر نیست.

هزاران‌هزار آدم شبیه خودتان، هر روز قدم در هزار راهِ نرفته‌ای می‌گذارند که شما در چندراهی‌های زندگی‌تان آن‌ها را در پیش نگرفتید و خیال کردید تنها یک راه بیش‌تر نیست.

آدم اغلب خود را در پاریس تنها می‌بیند؛ مکان‌هایی که گویی به‌محض بازگشت شهر به حال‌وهوای همیشگی و جریان عادی زندگی، مثل غبار ناپدید می‌شوند.

او را می‌دیدم که آن ته، پشت همان میز همیشگی با سر خم‌شده بر روی یک کتاب باز، نشسته است. به من گفته بود که به‌زور چهار ساعت در شب می‌خوابد.

به‌تدریج که سال‌ها می‌گذرند، احتمالاً آخرش به این می‌رسید که خودتان را از سنگینی تمام بارهایی که می‌کشیدید، از همهٔ افسوس‌های گذشته، خلاص کنید.

به‌تدریج که سال‌ها می‌گذرند، احتمالاً آخرش به این می‌رسید که خودتان را از سنگینی تمام بارهایی که می‌کشیدید، از همهٔ افسوس‌های گذشته، خلاص کنید.

از یازده‌سالگی، فرارها نقش مهمی در زندگی‌ام ایفا کرده‌اند؛ فرار از مدرسه‌های شبانه‌روزی، فرار از پاریس با یک قطار شبانه در روزی که قرار بود برای خدمت سربازی، خودم را به پادگان رُیی معرفی کنم، قرارهایی که سرشان حاضر نمی‌شدم، یا جملات روتین و معمول برای پیچاندنِ آدم‌ها: "بمانید، می‌روم سیگار بخرم..."، و آن قولی که ده‌ها بار دادم و هیچ‌وقت بر سر آن نماندم: "الان برمی‌گردم." امروز از بابت آن احساس گناه می‌کنم. هر چقدر هم که آدم درون‌نگر و صاحب وجدانی نباشم، می‌خواهم بدانم که چرا فرار، به‌نوعی، سبک زندگی من شده بود و این وضع تا مدت نسبتاً زیادی، می‌توانم بگویم تا بیست‌ودوسالگی طول کشید.

مدت‌هاست به این باور رسیده‌ام که آدم نمی‌تواند ملاقات‌های واقعی داشته باشد، مگر در خیابان،