بریده‌هایی از کتاب مجال سبز تماشا

دوریت آخر مرا از پای در می آورد مرهمی بر دردهایم نیست جز داروی تو

آنچنان شعله گرفته است تنم از تب عشق که برون می زند آتش ز ورای سخنم

تو را من دوست می‌دارم تو هم باید وگرنه من به جادوی غزلهایم تو را مجبور خواهم کرد

خدا ز پوست جدا کرد برگ دفتر را اضافه کرد به جوهر گلاب قمصر را قلم به دست گرفت و به خط نستعلیق نوشت اول این برگ نام مادر را گرفت از صدف مهر آنچه در سر داشت نشاند در برِ هم دان ههای گوهر را همین که دید زمین تشنه‌ی محبت اوست به هدیه ریخت به پایش زلال کوثر را نبود لایق او همسری به جز مولا ب لادرنگ خدا برگزید حیدر را اگر که همسر مولا نبود جز زهرا کجا به ضربه چنین می گشود خیبر را اگر محبت زهراست در دلت ای دوست برو ببوس چو من جای پای مادر را

دخیل بستم و دیدم نگاه من جاریست به سان رود روانی به سمت اقیانوس شکست بغض گلو، رود اشک راه افتاد اجازه می‌دهی آقا بیایمت پابوس؟

مرا طواف میسر نمی‌شود افسوس که من چو ماهی تنگم تویی چو اقیانوس تمام خاطره‌ها محو می‌شود در تو چنانکه در بر خورشید پرتو فانوس پی تو آمده‌ام بی تو بر نمی‌گردم امیدوار می‌آیم، نمی‌شوم مأیوس چه کرده‌ای به پیام آوران نامه برت؟ که مانده‌اند به آب و به دانه ات مانوس دخیل بستم و دیدم نگاه من جاریست به سان رود روانی به سمت اقیانوس شکست بغض گلو، رود اشک راه افتاد اجازه می‌دهی آقا بیایمت پابوس؟

از چشمه سرازیر شدی کوزه به دوشت صد چشمه فدای صدف چشمه‌ی نوشت دربرکه غروب آمده یا ماه گرفته است یا ریخته مو بر کمرت از سر دوشت حس می‌کنی آهو صفت از دور خطر را تا شک نکند توسن اندیشه به هوشت دل می‌بری ای ماه به موی سر شانه یا این دل دیوانه شده حلقه به گوشت تو دختر ایلی که دل صخره بلرزد از شعله‌ی خشم تو به هنگام خروشت امید که ای شعله فروزنده بمانی هرگز نکند گردش ایام خموشت

ای شعر ای تجسم احساس غربتم در پای بیت بیت تو دادم جوانی‌ام داری زبان گفتن و حرفی نمی‌زنی دستم گرفته‌ای به کجا می‌کشانی‌ام با این جنون شعر که در من نهفته است با یک بغل غزل تو مگر وا رهانی‌ام

نسیم آسا بیا تا بشکفد گل از گلم امشب بخندم بشکنم جام سکوت مر گبارم را به گل پیوند شبنم می‌زنم از شوق دیدارت وَ تقدیم تو خواهم کرد سبز سبزه زارم را

ناز مژه بر هم زدنت سخت دلم ریخت ماتم که مگر بستر هر زلزله اینجاست دل بردی و دنبال دلم بس که دویدم پاهای پر از خار و پر از آبله اینجاست تو دور ز من ماندی و من با همه دوری حاشا که بگویم به کسی فاصله اینجاست

دیریست که از دست دل خود گله دارم افشا نشد این نکته ز بس حوصله دارم دل خون شده از دست من و من ز غم او بر پای خود از این همه غم سلسله دارم مرغی به حریم حرمش پر نگشاید پوچ است امیدی که ز هر چلچله دارم بین من و او الفت دیرینه گذشته است آنقدر که تا عرش از او فاصله دارم گر دست من او را برسد بر سر دامن هم شوق به پاکوبی و هم هلهله دارم

حضور سبز تو در ذهن دانه‌ها جاریست بهار بی گل رویت چقدر تکراریست شکفت غنچه به هر شاخه تا شود روشن که فصل فصل شکفتن زمان بیداریست به عشق آنکه بخندد شکوفه‌ی شمشاد شگرد ابر شکفتن به گریه و زاریست بهار خاطره‌ام خیمه زد به مرتع ایل همیشه کوچ شقایق چو ایل اجباریست هنوز قد نکشیدست در چمن گلنار که رنگ جامه او سبز و زرد و گلناریست کنون که گشته به مرتع دوباره دختر ایل ز کلک لاله و گل دامنش قلمکاریست چه باطل است «غضنفر» که گل کند غزلت اگر چه باغ خیالت همیشه گلکاریست   نذر امام رضا علیه السلام

کاش می داد خدا خیر به آن‌ها که مرا بر سر خرمن گیسوی تو مهمان کردند

مرا شکسته نوشتند خط به پیشانی مرا شکسته نوشتند خط به پیشانی شکسته‌ای که عجین بود با پریشانی کسی نخواند و ندانست رمز این خط را تو نیز سعی مکن، چون تو هم نمی‌دانی بخوان بخوان که درست است فاش می‌گویم چه خوب درد دلم را به شروه می‌خوانی شکسته پای قلم شرح کی تواند داد حدیث خانه‌ی دل را به وقت حیرانی؟ به شیو های که به شبنم نشسته غنچه‌ی گل گرفته چشم مرا ابرهای بارانی چه خوب درد مرا گفته عادل سالم: «نشسته بر دل سنگت غبار ویرانی»

دارم به آفتاب سفر می‌کنم عزیز دیگر مجو ز مردم خاکی نشانی‌ام

نه فقط کار من چنین زار است مثل من این زمانه بسیار است

دلا چگونه گرفتند بال و پر قوها از آشیانه گذشتند بی خبر قوها بیا بپرس که از چیست این همه اندوه؟ که بردهاند سر خویش زیر پر قوها

چقدر دیده ببندیم و استخاره کنیم چقدر گرد هم آییم و فکر چاره کنیم ز بیم ساحل پست و ز ترس قله کوه از این نکرده صعود و از آن کناره کنیم شهاب سوخته در ما کند تداعی مرگ ز ترس مرگ نگه کم به هر ستاره کنیم برای گفتن تکبیر دیگری تا چند نگه به مسجد و گلدسته و مناره کنیم نه دیو شب به سفر می‌رود نه ما ز اینجا چه سود گر که گریبان خویش پاره کنیم ز هر چه فکر کنی لحظه‌ها عزیزترند چقدر مردنشان را به غم شماره کنیم به دادمان برس ای وارث همیشه‌ی آب بگو چه با سر این قوم مفت خواره کنیم

به سان مرغ در قفس شکسته است بالمان نمی‌پرد به آسمان پرنده‌ی خیالمان ز بس زدند تیشه‌ها به ریشه‌های بیشه‌ها نمی‌رسد در این زمین به شاخه سیب کالمان سؤال می‌کند دلم به هر کجا که می‌رود چرا نمی‌دهد کسی جواب این سؤالمان دوباره این سؤال از شما: چرا چرا چنین پریده است رنگمان گرفته است حالمان؟ نه بار غم به شانه‌ای نه از وفا نشانه‌ای که داغ دل به سینه است و دست غم وبالمان

مرا طواف میسر نمی‌شود افسوس که من چو ماهی تنگم تویی چو اقیانوس تمام خاطره‌ها محو می‌شود در تو چنانکه در بر خورشید پرتو فانوس پی تو آمده‌ام بی تو بر نمی‌گردم امیدوار می‌آیم، نمی‌شوم مأیوس چه کرده‌ای به پیام آوران نامه برت؟ که مانده‌اند به آب و به دانه ات مانوس دخیل بستم و دیدم نگاه من جاریست به سان رود روانی به سمت اقیانوس شکست بغض گلو، رود اشک راه افتاد اجازه می‌دهی آقا بیایمت پابوس؟