بریده‌هایی از کتاب مجال سبز تماشا

آید آیا زمانه برگردد؟ چشمم از اشک شوق تر گردد؟ قاصدی خوش خبر رسد از راه گوید این جمعه وقت دیدار است

تو را من دوست می‌دارم تو هم باید وگرنه من به جادوی غزلهایم تو را مجبور خواهم کرد وَ چشمی که نبیند این همه خوشبختی ما را اگر حتی دو چشم خویش باشد کور خواهم کرد

ای شعر ای تجسم احساس غربتم در پای بیت بیت تو دادم جوانی‌ام

گره بر سبزه خواهم زد دل امیدوارم را که با تو نو کنم امسال عیدم را بهارم را نسیم آسا بیا تا بشکفد گل از گلم امشب بخندم بشکنم جام سکوت مر گبارم را به گل پیوند شبنم می‌زنم از شوق دیدارت وَ تقدیم تو خواهم کرد سبز سبزه زارم را بیا و بیش از این مگذار دل را دیده در راهت بیا آیینه کن حجم نگاه بی‌قرارم را چه شیرین می شود این شعر وقتی می زنم با آن شراب تلخ هر شب را و آهنگ سه تارم را ز شوقت مثل ماهی در حباب خود نمی‌گنجم که با تو نو کنم امسال عیدم را بهارم را

مرا محکوم ماندن در قفس هرگز مکن هرگز نم یخواهم به چشم خویشتن بینم زوالم را

دلا چگونه گرفتند بال و پر قوها از آشیانه گذشتند بی خبر قوها بیا بپرس که از چیست این همه اندوه؟ که بردهاند سر خویش زیر پر قوها مگر چه بر سرشان آمده که از وحشت دو پلک خویش نبندند تا سحر قوها مباد اینکه ببینیم در حوالی خویش کنند مرثیه خوانی به چشم تر قوها هراسانند همیشه ملتهب و دائماً شنیده‌اند مگر بویی از خطر قوها و بس که دام ز ما چیده شد برابرشان شدند مثل من خسته دربه‌در قوها چقدر برکه ی ما بی صدا و خاموش است خدا کند که بیایند از سفر قوها

بدا به حال من و خوش به حال ماهی‌ها

تا نیندازد گره ابروی برابروی تو می‌کنم محکم گره بازوی در بازوی تو سخت دوری از من اما در شبم چشمک بزن سخت لذت می برم از دیدن سوسوی تو چون پلنگی پیر دائم پنجه بر شب می‌کشم حیف مهتابم! نمی‌آید به چنگم موی تو آه از دست تو دنیا خط نشانم دادی و دیر فهمیدم که شیری خفته در آن سوی تو دوریت آخر مرا از پای در می آورد مرهمی بر دردهایم نیست جز داروی تو

چرا باید بخواهی خسته و بی ناله بنشینم تویی که دست نابودی سپردی شور و حالم را ندادی پاسخم را زین سبب در خویش حیرانم برای بار آخر از تو می‌پرسم سؤالم را چرا باید بخواهی در قفس بی ناله بنشینم تویی که دست نابودی سپردی شور و حالم را جوابی که نداری پس بیا ای دوست کاری کن قفس را بشکن و بگشای بی اندیشه بالم را