بریده‌هایی از کتاب نغمه هایی از پشت دیوار

زندان دقیقا به قدر جامعه، محدود و ظالم و درنده است اما چون کوچک‌تر است و دیوارهایش با سهولت بیشتری قابل رویت‌اند، همه چیزش بیشتر دیده می‌شود. زندان فقط یک نمونه کوچک شده از جامعه‌ست با همهٔ مختصات آن. حتی با همه جزییات آن.

ممکن است درمانگرانِ آن جامعهٔ بیمار که غرق در سود حاصل از بیماری جامعه‌اند، هرگز قدمی برای اصلاح اساسی جامعه برندارند و صرفا به درمان اشخاص بپردازند که سود و آرامش بیشتر در عین حال ریسک و خطر کمتری دارد. اما من چنین نقشی برای خودم در نظر نداشتم من نمی‌خواهم از این چرخهٔ معیوب منتفع باشم، سود ببرم و شاد باشم.

چه در زندان بزرگ چه در زندان کوچک، به قول میشل فوکو در کتاب «مراقبت و تنبیه»، روانشناسان فقط خرده‌کارپردازانی هستند که وظیفه‌شان مفعولیت است! یعنی روانشناس هیچ نقشی در مسایل کلان جامعه ندارد و فقط باید آسیب‌های تولید شدهٔ تمدن را درمان کند و به نوعی، روانشناس فقط آرایشگر جامعه‌ست! آرایشگری که کارش چند صباحی می‌درخشد اما این زوائد، مجددا می‌رویند و تولید مثل می‌کنند. این برای معیشت روانشناسان خیلی خوب است چون هم‌زمان که در حال درمان مردم‌اند، جامعهٔ بیمار، در حال بازتولید بیماری برای سایرین و حتی همان درمان‌شدگان است.

چون بین زندانیان و زندانبانان یک شکاف ایجاد شده بود! شکافی رفع نشدنی! زندانی هرگز نمی‌توانست زندانبان شود، هرگز نمی‌توانست این خشم و عقده‌ای که بر سرش تخلیه می‌شود را به آنان بازگرداند، زندانی حاکمِ سرنوشت خودش نبود و سرنوشتش در دست کسانی بود که هیچ اهمیتی برای چیزی که در دست‌شان بود قائل نبودند. وقتی چنین شکافی ایجاد شود، وقتی اعتماد بین طبقات از بین برود، حتی زندانیانِ درستکار بند هم با مسئولین همکاری نمی‌کنند چون به این نتیجه می‌رسند که همان زندانیِ خلافکار، هرچقدر هم ناسالم باشد، باز از مسئولینِ بی‌لیاقت بهتر است. این شکافِ اعتمادی در هیچ زندانی بین زندانیان و مسئولین نباید بوجود آید!

او آن کسی بود که هرگز در فیلم‌ها ندیده‌ایم. او قرار نبود با یک دختر پولدار ازدواج کند و خوشبخت شود قرار نبود استعدادش توسط یک کارخانه‌دار کشف شود، قرار نبود به صورت اتفاقی میلیونر شود، جمال مالیکِ «میلیونر زاغه‌نشین» نبود، فردینِ «گنج قارون» نبود، او قرار بود روزی در گوشهٔ خیابان یا اتاق زندان بمیرد. با هزاران آرزو و اندوه بر دل. او آینه حقیقت‌نمای ما بود. آینه‌ای که هیچ‌کس حاضر نیست در آن نگاه کند. آینه‌ای که سنگش می‌زنند تا نگاهش نکنند. او دروغگویی ما را نشان می‌داد. دروغگویی همهٔ ما را.

لاهوتی که در طول تمام آن سال‌ها توانسته بود داغِ خیانت عشقی را با توسل به دوتارش حمل کند و دم بر نیاورد، با شکستن ساز، شکسته و فروریخته بود و چون کودکِ مادر مرده‌ای می‌گریست و خود را پایان یافته و بازنده می‌دید.

این سرنوشت انسان است، اگر در برابر محدودیت‌هایش بایستد و قیام کند، باید متحمل رنج‌های جدید شود و محدودیت‌ها و ظلم‌های جدید را بپذیرد. در عذاب وجدان از شکستن تابو و بتِ پدری و بتِ مادری بسوزد. اما اگر محدودیت‌هایش را بپذیرد و هرگز کنارشان نگذارد، هیچگاه به اصل و ذات خویشتنش دست نخواهد یافت. چطور می‌شود هم خودمان باشیم هم روبات‌هایی فاقد قدرت اعتراض؟ همین‌که مختار خلق شده‌ایم یعنی پیشاپیش و جبرا معترض خواهیم بود. جبرا متمرد خواهیم بود. نباید انتظار پذیرش محض از موجودی داشت که ذاتا عاصی است.

کاش آزادی، عادلانه توزیع شده بود آنوقت جای خیلی‌ها عوض می‌شد.

روزی ازش در مورد مرگ پرسیدم. پرسیدم که آیا به آن فکر می‌کند؟ گفت آدم جز مرگ‌اندیشی کار مفید دیگری نمی‌تواند داشته باشد. گفتم نکته عجیب در مورد مرگ این است که ما آن را تجربه نمی‌کنیم! چون برای تجربه کردن، لازم است زنده باشیم و وقتی بمیریم دیگر نیستیم تا چیزی را تجربه کنیم. گفتم به نظرم در آن لحظات آخر، زندگی کش می‌آید و به ابدیت می‌پیوندد. چون هرچه فروغ زندگی در ما کم‌رنگ‌تر می‌شود امکان تجربه کردن مرگ را از ما می‌گیرد و ما هر چه به مرگ نزدیک‌تر می‌شویم، از آن دورتر می‌شویم.

شادی پرتناقض بود. او درون خودش تنها و منزوی بود. ترسیده بود درست مانند گربهٔ منزوی‌اش. اما از خودش فرار می‌کرد، از غم به خنده گریز می‌زد. از تنهایی به جمع‌هایی که حرفش را نمی‌فهمیدند... اما آخرش چه؟ ته قصه با گربه‌اش روبه‌رو بود! آیینهٔ تمام نمای درونیات‌اش. روزی ازش در مورد