بریده‌هایی از کتاب غم نامه ابلیس

فرزندان ابلیس تنها جنیان نیستند، بلکه شامل شیاطین هم می‌شوند. (۶۰) یک گروه پنج نفره از فرزندان وی برجسته‌ترین و مهم‌ترین‌اند و به تمام مظاهر زندگی آسیب می‌رسانند و آن‌ها را ویران می‌کنند. نخستین آن‌ها زلنبور، عهده‌دار تمام بازارها و مغازه‌هاست. پس از او ثبر است که از بدبختی و بیچارگی آدمیان لذت می‌برد. سوم اعور است که مؤمنان را به زنای محصنه ترغیب و وسوسه می‌کند. مسوط گوش و دهان مردمان را با غیبت و مطالب شگفت و باورنکردنی پر می‌کند. آخرین آن‌ها داسم صبورانه منتظر می‌ماند تا مسلمانی هنگام ورود به خانه یا قبل از خوردن غذا، ذکر نام خدا را فراموش کند، در این زمان او به خانه‌ها هجوم می‌برد و غذای مسلمان فراموشکار را می‌دزدد.

در قلبی که سرشار از عشق خداوند است جایی برای ابلیس باقی نمی‌ماند، برعکس، قلب غافل، شیطان را دعوت می‌کند تا در آن‌جا جاودانه مسکن بسازد.

انسان دنیاپرستی که در خودنمایی و ریا بر همه پیشی می‌گیرد، نشان ابلیس را بر چهره دارد.

ابلیس در هیچ جای دیگری جز دنیا به چنین پیروزی‌های چشمگیری دست نمی‌یابد و در هیچ جای دیگر، نیروی افسونگر شیطان چنین مؤثر، و انسان چنین آسیب‌پذیر نیست

گفته هلموت ریتر در حماسه عطار، که شیطان در نهایت «موحدتر از خود خدا» می‌گردد نیز بر جذابیت شیطان در نزد من افزود

قرآن نه‌تنها درباره اولاد ابلیس (ذُریه او)، بلکه از سپاهیانی سخن می‌گوید که ابلیس را ارباب و امیر خود می‌دانند. (۶۲) ممکن است ابلیس پدر جسمانی آنان نباشد، ولی راهنما و پیر معنوی آنهاست، فرمان‌هایش را اطاعت می‌کنند و به سخنانش، گویی که قانون است، احترام می‌گذارند. هر موجودی ـ مرد، زن، جن، شیطان ـ که بخواهد سرسپردگی او را بپذیرد، در این سپاه است. (۶۳) ویژگی پیروان ابلیس، گستاخی و هرزگی است. از هیچ رفتار زشت و پرخاشگرانه‌ای ابا ندارند و حتی در بدی و پلیدکاری با امیر خود رقابت می‌کنند