کمبود امکانات در حدی بود که مردم نمی توانستند ساده ترین نیازهایشان را که خوراک و پوشاک بود، برطرف کنند. بیشتر افراد در روستا پابرهنه بودند یا کفش هایی داشتند که حسابی وصله خورده بود، طوری که دیگر جایی برای وصله زدن نداشت.
قریشی
بزرگ تر که شدیم، روزبه روز شرایط سخت و سخت تر می شد. درآمد کم حاصل از برداشت خرما و کاشت گندم جوابگوی نیازهای ما نبود؛ هر چند که پدر و مادرم به شدت زحمت می کشیدند و ما بچه ها هم دوشادوششان کار می کردیم. جوری که قسمت قابل توجهی از مایحتاجمان حاصل دسترنج خودمان بود.
قریشی
ما سنگینی واژه ای مثل استبداد را حس می کردیم. جوّ جوری بود که حتی توی سر بچه ها فرومی کردند که «شاه خدای دومه. فقط خدا می تونه جون آدم رو بگیره و شاه.»
قریشی
بی عدالتی را با چشم می دیدیم، در همان کلاس درس و نداشتن میز و نیمکتی که بعضی ها باید رویش می نشستند و ما نه، در جشن های تولد ولیعهد در نهم آبان و در اینکه جرئت نداشتیم به بچهٔ یک ژاندارم بگوییم تو. بچهٔ یک ژاندارم در مدرسه حکم همه کاره را داشت.
قریشی
از بعضی چیزها بی نهایت وحشت داشتیم. یکی اش این بود که اگر عکس شاه، فرح و خواهر شاه که اول کتاب های درسی مان چاپ شده بود، به هر دلیلی پاره می شد و معلممان می فهمید، به سختی تنبیه می شدیم.
یک روز در اثر شیطنت یکی از بچه ها عکس اشرف، خواهر شاه، در کتابم پاره شد. آن قدر ترسیده بودم که حد نداشت. آمدم خانه و گریه سر دادم: «من دیگه مدرسه نمی رم. اگه معلممون ببینه عکس خواهر شاه تو کتابم نیست، می گه خودم کندم، منو می کشه!»
به شدت گریه می کردم و جرئت نداشتم پایم را در مدرسه بگذارم.
قریشی
سال اول ابتدایی که بودم، در کلاس ما چند تا میز و نیمکت بیشتر نبود. آن هم بچه های خان و بچه ژاندارم ها رویش می نشستند. ما روی حلب های چهارضلعی می نشستیم؛ حلب هایی که بعد از تمام شدن نفتش آن ها را به کلاس می بردیم که روی زمین ننشینیم.
قریشی
