بریده‌هایی از کتاب رهایی از چاقی؛ با رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد

او می‌تواند به جای خوردن غذا، پذیرا بودن و ایجاد فضا برای افکار و احساسات ناخوشایند را امتحان کند و به جای جنگیدن با آن‌ها و خستگی و از پای درآمدن، اجازه دهد آن احساسات، افکار و حالات بدنی در درونش جریان داشته باشند. و به‌تدریج ترازوی تمایلش به سمت سلامتی و رفتارهای تضمین کننده آن سنگین می‌شود.

جامعه، بدون توجه به اینکه چه احساسی داریم، ما را تشویق به لبخند زدن می‌کند. اگر کسی از ما سوال کند ”حالت چطور است؟“ می‌گوییم ”خوبم ممنون“، ”ملالی نیست“ و یا ”شکایتی ندارم“. منفی‌ترین پاسخی که مجازیم ارائه دهیم ”بد نیستم“ است. نمی‌گوییم ”خوب، واقعیت این است که واقعاً احساس تنهایی می‌کنم“ و یا ”احساس می‌کنم کاملاً در هم شکسته‌ام“ و یا ”در این فکر هستم که از همه چیز فرار کنم، همه چیز را رها کنم و بروم. اوضاع خیلی برایم دشوار شده است!“ ما این جملات را به زبان نمی‌آوریم چون با این کار دیگران به گونه‌ای به ما نگاه خواهند کرد که انگار دیوانه شده‌ایم و به سرعت به این مکالمه پایان داده و از ما دور می‌شوند. بنابراین یاد می‌گیریم که درد و رنج خود را پنهان کنیم.

کاری که می‌توانیم انجام دهیم، این است که تابلوها را از فاصله‌ای معقول نگاه کنیم. تصور کنید می‌توانستید این تابلو را یک قدم عقب‌تر بگذارید، به گونه‌ای که دیگر مانع دید شما نشوند. آن‌وقت هنوز می‌توانید به خواندن تابلوها ادامه دهید حتی اگر تمام چیزهایی که می‌گویند را دوست نداشته باشید، ولی حداقل دیگر این تابلوها تمام میدان دید شما را نمی‌گیرند. اگر این فاصله معقول را با آن‌ها حفظ کنید، برای نگاه انداختن به دور و برتان و تصمیم گیری در مورد اینکه می‌خواهید چه اقدامی انجام دهید از آزادی بیشتری برخوردار خواهید بود.

چونکه رخنه نیست در عالم پدید خیره یوسف وار می باید دوید

از خود سوال کنید: ”چگونه انسانی می‌خواهم باشم؟“

”زندگی در لحظه“ یکی از کارهای دشوار برای انسان است.

زمانی که بی‌حضور ذهن و کم دقّت هستیم، یعنی زمانی که به احساسات، افکار و شیوه واکنش دادن خود توجه نمی‌کنیم، از عادت‌های غیر سودمند استفاده می‌کنیم. کلید از بین بردن این عادت‌ها، ذهن آگاهی و یا انجام یک مکث آگاهانه در ”دور راهی انتخاب“ است.

یک مکث آگاهانه در دور راهی انتخاب، کمک می‌کند تا قبل از هر انتخاب و اقدام، نگاهی هدفمند، از سر توجه، با کنجکاوی به موضوع داشته باشیم و سپس اقدام مناسب را انتخاب کنیم تا ما را به سمت آن نوع زندگی که برایمان ارزشمند است هدایت کند.

تمایل به پذیرای افکار و احساسات ناراحت کننده بودن، ایجاد فضایی در درون خودمان برای آن‌ها و اجازه دادن به حرکت آزادانه آن‌ها بدون تلاش به کنترل کردن یا گریز از دست آن‌هاست.

هرچه بیشتر با نگرشی از پذیرش خالصانه، با این حقیقت دردناک مواجه شویم که فرار و اجتناب، فقط زندگی ما را بدتر می‌کند، آماده‌تر خواهیم شد تا آغوش‌مان را به روی یک رویکرد جایگزین باز کنیم و شروع به آفریدن یک زندگی بهتر کنیم.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که افرادی که برای اشیای جذاب، قیمیتی و اصیل ارزش زیادی قائل می‌شوند نسبت به افراد دیگر از شادی و رضایتمندی کمتری برخوردار بوده و تمایلات ضد اجتماعی بیشتری از خود نشان می‌دهند. افرادی که در رسیدن به ظاهری که خواهان آن هستند و پنهان کردن نشانه‌های پیری موفق عمل می‌کنند، اغلب در مورد زندگی خود احساس خوبی ندارند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها در واقع احساس بدتری پیدا خواهند کرد.

اینکه کاری کنیم تا دیگران ظاهر ما را دوست داشته باشند، به وضوح برای ما رضایتمندی به ارمغان نمی‌آورد. ما برای خشنودی به چیز متفاوت‌تری نیاز داریم.

همه ما باید به مجموعه ای از سوالات اساسی پاسخ دهیم: چگونه می‌توانم عشق و دوستی ایجاد کنم؟ چگونه می‌توانم اثر مثبتی از خودم در جهان به جای بگذارم؟ چگونه می‌توانم از زندگی لذّت ببرم؟

آیا واقعاً حتی هنگامی که دیگران در کنارمان هستند هنوز هم احساس تنهایی نمی‌کنیم؟ حتی هنگامی که به میزان زیادی آذوقه داریم و سرپناهی بالای سرمان داریم بازهم احساس ناامنی نمی‌کنیم؟ حتی با وجود تمامی پیشرفت‌های بشر دنیای مدرن، باز هم احساس حسرت و پوچی نمی‌کنیم؟ تا چه مدتِ دیگر باید انرژی خود را صرف این مبارزه بیهوده بر علیه خودمان کنیم؟ آیا به نظر نمی‌رسد که مبارزه بر علیه احساساتمان ما را به هیچ کجا نمی‌برد جز دور شدن از آنچه برایمان اهمیت دارد اما راه متفاوتی هم وجود دارد که می‌تواند کمک کند.

برای پی بردن به اینکه چگونه باید از قفسی که خودمان خلق کرده‌ایم ”پا بیرون بگذاریم“ باید در وهله اول متوجه شویم چه چیزی موجب ایجاد شدن آن قفس شده است.

اینکه کاری کنیم تا دیگران ظاهر ما را دوست داشته باشند، به وضوح برای ما رضایتمندی به ارمغان نمی‌آورد. ما برای خشنودی به چیز متفاوت‌تری نیاز داریم. باید فعّالیت‌هایی را پیدا کنیم که به ما احساس خوشی و هدفمندی بدهد. زمانی که تمرکز صحیحی روی زندگی داشته باشیم، متعهد بودن نسبت به اهداف سلامتی و کاهش وزن کار ساده‌تری خواهد بود. کاهش وزن به کاری تبدیل می‌شود که به خاطر خودمان آن را انجام می‌دهیم، نه به منظور اجتناب از احساسات ناخوشایند و یا کسب تأیید دیگران.

دنبال خوش اندام بودن به خودی خود مشکل ساز نیست، بلکه زمانی به یک مشکل تبدیل می‌شود که برای اینکه بتوانیم نسبت به درون خود احساس خوبی پیدا کنیم، باید حتماً در ظاهر هم خوب به نظر برسیم. بزرگترین مشکل در ایجاد پذیرش براساس ظاهر و جنبه‌های بیرونی خود این است که حساسیت بیش از حد نسبت به ظاهر خود و پرداختن به آن باعث نمی‌شود که زندگی ما غنی‌تر و کامل‌تر شود.

می‌توانیم ارزش‌ها را به عنوان قطب نمای زندگی قرار دهیم و اجازه دهیم در سفر زندگی ما را هدایت کنند.

مانترا به شما کمک می‌کند تا سرعت خود را کاهش دهید و تصمیمات کارآمدی اتخاذ کنید.

ذهن آگاهی، پادزهر مدرن سندرم ستیز یا گریز است. ذهن آگاهی ما را قادر می‌سازد تا به سمت مکث و برنامه ریزی، که با کاهش ضربان قلب، افزایش میزان حساسیت نسبت به محیط و تبدیل پردازش شناختی به عنوان یک موضوع کارآمد، تغییر جهت دهیم. ذهن آگاهی ما را قادر می‌کند تا آگاهانه سرعت خود را تنظیم کنیم که زمان دلخواه ما کاهش و یا افزایش پیدا کند. ذهن آگاهی فضایی ذهنی برای پرسیدن این سوال را در اختیار ما قرار می‌دهد: ”در این لحظه می‌خواهم چه کاری انجام دهم؟“ و یا ”در حال حاضر چه قصد و هدفی را دنبال می‌کنم؟“ ذهن آگاهی به ما اجازه می‌دهد تا بین انگیزه غذا خوردن و اقدام به غذا خوردن، یک مکث آگاهانه را قرار دهیم. فقط یک تنفس ذهن آگاهانه، می‌تواند همه آن چیزی باشد که لازم داریم تا کنترل اقدامات خود را در دست بگیریم.