بریده‌هایی از کتاب جعبه‌ پرنده

داری زندگی‌شون رو نجات می‌دی؛ ولی برای زندگی‌ای که ارزشِ زندگی‌کردن نداره.

«آن موجودِ ترسناکی که موجب ترس انسان شده، همان انسان است.»

ما خونه رو ترک کردیم؛ چون بعضی‌ها منتظرِ خبر می‌شن و بعضی‌های دیگه خبری که می‌خوان رو می‌سازن.

سعی می‌کند در ذهنش از آن یک رویدادِ زودگذر بسازد؛ اتفاقی که شروع می‌شود و سریع تمام می‌شود

داری زندگی‌شون رو نجات می‌دی؛ ولی برای زندگی‌ای که ارزشِ زندگی‌کردن نداره.

دان گفته بود بالاخره که ما رو می‌گیرن. دلیلی نداره جور دیگه‌ای فکر کنیم. آخر دنیاست مردم. اگه به‌خاطر اینه که مغز ما تاب تحمل یه موجودی رو نداره، پس لابد حق‌مونه. من همیشه فکر می‌کردم به‌خاطر حماقت خود ما آدم‌ها آخرالزمان از راه برسه.

مالوری فکر می‌کند خدایا، ممکن نیست شنون این کار رو آگاهانه انجام بده. خدایا، حقیقت داره! یه چیزی اون بیرونه. و آن چیزی که شنون دیده، حالا باید نزدیکِ خانه باشد. فقط همین تکه‌چوب است که بین او و قاتل خواهرش قرار دارد؛ همان چیزی که خواهرش دید.

مالوری می‌داند که چهار سال می‌تواند خیلی راحت تبدیل به هشت سال شود و هشت سال به‌راحتی تبدیل به دوازده سال می‌شود.

بهتر است با دیوانگی روبه‌رو شود تا این‌که بی‌حرکت بنشیند و بگذارد تکه‌تکه‌های وجودش را با خودش ببرد.

ما خونه رو ترک کردیم؛ چون بعضی‌ها منتظرِ خبر می‌شن و بعضی‌های دیگه خبری که می‌خوان رو می‌سازن.