بریده‌هایی از کتاب جعبه‌ پرنده

آن موجودِ ترسناکی که موجب ترس انسان شده، همان انسان است.

بار گفت به‌نظرش شبیه خورشید هستم، به‌خاطرِ موهام. ازش پرسیدم من هم مثل خورشید می‌درخشم؟ جواب داد نه بابا، درخششت بیش‌تر مثل نور ماه توی تاریکیه.

صدای این سکوت زیادی بلند است.

آیا در دنیایی که نمی‌توانی در آن چشم باز کنی، می‌توانی آرزویی بالاتر از یک چشم‌بند داشته باشی؟

حس کرد حتی صدای درون سرش هم دارد می‌لرزد؛ حتی صدای خودش توی سرش دارد گریه می‌کند

«این دنیا دیدنی نیست.»

«باهم همه‌چیز رو پشت‌سر می‌ذاریم»

شاید در این زمانه چیزی به‌اسمِ بدتر بی‌معنی باشد.

داری زندگی‌شون رو نجات می‌دی؛ ولی برای زندگی‌ای که ارزشِ زندگی‌کردن نداره.

ما خونه رو ترک کردیم؛ چون بعضی‌ها منتظرِ خبر می‌شن و بعضی‌های دیگه خبری که می‌خوان رو می‌سازن.