بریده‌هایی از کتاب جعبه‌ پرنده

چه وحشتناک؛ بعد از این‌همه سختی و جون‌به‌دربردن از همه‌چیز، مردن در اثر حادثه.

بعضی‌ها منتظرِ خبر می‌شن و بعضی‌های دیگه خبری که می‌خوان رو می‌سازن.

نوزادتان از آن‌چه شما فکر می‌کنید باهوش‌تر است.

تعداد نظریاتِ خلق‌شده در اینترنت اصلاً قابل‌شمارش نیست. همه‌شان مالوری را به‌شدت می‌ترسانند. بیماری ذهنیِ ناشی از امواج رادیویی در فناوری‌های بی‌سیم، یکی از آن‌هاست. جهش تکاملی غلط در نوع بشر هم یکی دیگر است. معتقدان به فرقه‌ای به‌نام «عصر جدید»، می‌گویند به‌خاطر این است که بشر با سیاره‌ای در حال انفجار در تماس بوده یا شاید خورشید دارد منفجر می‌شود. بعضی از مردم معتقدند موجوداتی آن بیرون هستند. دولت هم که فقط می‌گوید باید درِ خانه را قفل کنید.

خانه را در ذهنش مثل یک جعبهٔ بزرگ تصور می‌کند. دلش می‌خواهد از این جعبه بیرون برود. تام و جولز که بیرون از خانه‌اند هم، هنوز در همین جعبه‌اند. همهٔ زمین در حبس است. تمام دنیا در همان جعبهٔ مقوایی‌ای گیر افتاده که پرنده‌های پشت درِ خانه را در خودش نگه می‌دارد. مالوری می‌داند که تام دنبالِ راهی برای بازکردنِ درِ آن جعبه است. دنبال راه خروج است؛ ولی مالوری دارد از خودش می‌پرسد درِ دومی پشت این در نیست؟ و درِ سوم بعدازآن؟ فکر می‌کند محبوس در جعبه، تا ابد.

دیدگاه من این‌قدر ایالتیه که تا خبری نزدیکِ خونهٔ من اتفاق نیفته، نگرانش نمی‌شم.

یه شب که چند نفرمون بیرون دنبال غذا می‌گشتن، یکی از اون موجودات اومد تو. اون شب خیلی‌ها رو از دست دادیم. یه مادر که یه لحظه قبل کاملاً عاقل بود، یهو قاتی کرد و دچار یه خشم و عصبانیت شد و چهار تا بچهٔ خودش رو کشت. ماه‌ها طول کشید تا دوباره همه‌چیز بهتر بشه و همه‌چیز رو ازنو بسازیم. قسم خوردیم که دیگه خطر نکنیم. به‌صلاح همه‌مون بود.» مالوری به کنستانس نگاه می‌کند که هیچ جای زخمی ندارد. ریک ادامه می‌دهد: «هیچ گزینهٔ دیگه‌ای نبود. خودمون رو با هرچی دم‌دست‌مون بود، کور کردیم: چنگال، چاقوی آشپزخونه، انگشت خودمون.

این عادلانه نیست؛ ظالمانه‌ست.

خودت جزئیاتش رو می‌سازی. ظاهری که توی فکرت داری، همه‌ش تصورات خودته. خودت جزئیات رو به شکلِ بدنی خیالی اضافه می‌کنی؛ به صورتِ موجودی که شاید اصلاً صورت نداشته باشه.

من همیشه فکر می‌کردم به‌خاطر حماقت خود ما آدم‌ها آخرالزمان از راه برسه.