بریده‌هایی از کتاب میک هارته این جا بود

حاضرم شرط ببندم که خدا ترجیح می‌دهد به‌جای آن‌همه گریه وزاری و التماس و توبه‌ای که مردم هر هفته به درگاهش می‌برند، صدای خنده بشنود.

«هی! من یه فکری دارم! چرا تو به من نمی‌گی دقیقآ چی دلت می‌خواد بشنوی که من همون رو بگم. این‌طوری تو مجبور نمی‌شی دائم من رو تحقیر کنی...»

من میک رو از دست ندادم، خانومِ بری هیل. من نذاشتمش یه جایی، فراموشش هم نکردم، یا مثلا توی اتوبوس جا نذاشتمش. اون مُرد. می‌فهمید؟ میک مُرد اما من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت اونو از دست نمی‌دم.

من فقط ده ماه از او بزرگ‌تر بودم. من با «برنامهٔ قبلی به دنیا آمدم. اما میک «اتفاقی بود. خودش هم خیلی از این کیف می‌کرد. اتفاقی‌بودن را می‌گویم. همیشه سربه‌سر پدر و مادرم می‌گذاشت. می‌گفت حتی قبل از این‌که وجود داشته باشد توانسته دوتا شیمیدان را که قرص ضدبارداری هم داشته‌اند، دور بزند.

درسی که من آن روز یاد گرفتم این بود که حتی آدم‌های باهوشی هم که مدرک شیمی دارند، گاهی کارهای احمقانه می‌کنند. البته موضوع این است که معمولا وقتی کارهای احمقانه می‌کنیم، شانس می‌آوریم و جان سالم به در می‌بریم، و اگر دفعاتی که شانس می‌آوریم زیاد شود، زود خیال می‌کنیم که هردفعه قرار است خوش‌شانسی بیاوریم. یعنی تا ابد. مثلا من حساب دفعاتی که بدون زانوبند فوتبال بازی کرده‌ام از دستم دررفته بود، تا بالاخره یک بار به پایم لگد زدند و از آن به بعد همیشه موقع بازی زانوبند می‌بندم. ولی فکر می‌کنم بیش‌تر از سی بازی طول کشید تا بفهمم همیشه خوش‌شانس نیستم. مادرم هم هیچ‌وقت زیاد آفتاب‌سوخته نشده بود، تا این‌که سال پیش با بابا برای سالگرد ازدواجشان رفتند کنار ساحل. هنوز هم می‌شود روی پشتش لکه‌های به‌جامانده از تاول‌ها را دید. میک هم دوازده سال و پنج ماه حتی یک بار با دوچرخه‌اش زمین نخورده بود. بنابراین کلاه ایمنی سرش نمی‌گذاشت.

می‌دانید، گاهی آدم یک حس درونی نسبت به چیزی دارد و کاملا هم مطمئن است که اشتباه نمی‌کند. اما بعد از مدتی، این فکر که شاید طرف مقابل هم برای حرفش منطقی داشته باشد، به ذهن آدم می‌خزد. بعد، قبل از این‌که بفهمید چی شده، منطق طرف مقابل به نظرتان قابل قبول‌تر از دلایل خودتان می‌آید ــ که خیلی هم حس بدی است. اما به‌هرحال اتفاقی است که گاهی می‌افتد.

«اسب رو تا لب آب می‌شه برد اما نمی‌شه مجبورش کرد آب بخوره.»

چرا آمبولانس رفت به آن سمت؟ تا الان دیگر باید با سرعت به‌سمت محلهٔ دیگری می‌رفت. محله‌ای که من هیچ‌کس را در آن‌جا نمی‌شناسم.

می‌دانید؟ شنیدن صدای پدرت که آن‌طور گریه می‌کند خیلی سخت است. حتی بعد از این‌که به اتاقش رفت هم نمی‌توانستم صدای گریه‌اش را از سرم بیرون کنم. فکر می‌کنم آن‌موقع بود که فهمیدم آب چقدر از سرمان گذشته. این از آن فاجعه‌هایی بود که برای تحملش خانواده‌ای لازم بود که دقیقآ می‌دانند در زندگی چه می‌کنند. مثلا خانوادهٔ کنِدی، یا ملکهٔ الیزابت و همهٔ کس وکارش. نه خانواده‌ای مثل ما، که اگر یک نفرشان برنامهٔ صبحگاهی دستشویی‌رفتن را درست انجام نمی‌داد، همه‌چیز خانواده به هم می‌ریخت.

«این کلاه ایمنی برادر من است.» صدایم شکست. اما هرطور بود خودم را مجبور کردم حرفم را به آخر برسانم. «می‌گفت خیلی ضایع است.»

حاضرم شرط ببندم که خدا ترجیح می‌دهد به‌جای آن‌همه گریه وزاری و التماس و توبه‌ای که مردم هر هفته به درگاهش می‌برند، صدای خنده بشنود.

هنوز گریه نکرده بودم. هنوز دردم به مرحله‌ای نرسیده بود که خودم درکش کنم. مثل این بود که یک گلولهٔ توپ جنگی به دلم شلیک شده و از پشتم بیرون آمده باشد. قسم می‌خورم که دستم را زیر بلوزم بردم و به شکمم دست زدم تا ببینم سوراخ شده یا نه.

مرگ نزدیکان به آدم دیدِ تازه‌ای از بعضی مسائل ــ مثل اهمیت سرویس قاشق چنگال نقره ــ می‌دهد. بهش می‌گویند دیدن دورنمای زندگی. یعنی پدرتان دیگر هر روز صبح روی پاچهٔ شلوارش، خط اتو نمی‌اندازد، و همبرگرها در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف درست می‌شوند.

«من میک رو از دست ندادم، خانومِ بری هیل. من نذاشتمش یه جایی، فراموشش هم نکردم، یا مثلا توی اتوبوس جا نذاشتمش. اون مُرد. می‌فهمید؟ میک مُرد اما من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت اونو از دست نمی‌دم. بنابراین خواهش می‌کنم دیگه هیچ‌وقت این عبارت رو تکرار نکنید.»

فکر کنم سال‌های نوجوانی خودشان به اندازهٔ کافی سخت هستند که دیگر لازم نیست کسی من را سوار یک دوچرخهٔ صورتی هم ببیند.