بریده‌هایی از کتاب قاضی و جلادش

ما که نمی‌توانیم همیشه هرچه را که منطقی است، انجام بدهیم.

«فقط یک سال دیگر، فقط یک سال دیگر.»

گیلاس دوم شراب قرمز را سر کشید و بازهم غذا خورد. بی‌وقفه می‌خورد با ولع مائده‌های زمینی را فرو می‌داد، با فک‌هایش خرد می‌کرد؛ ابلیسی که گرسنگی سیری‌ناپذیری را فرو می‌نشاند.

تمام وجودش چشمی بود که در شب می‌کاوید، گوشی بود که کمترین صدا را می‌شنید، دستی بود که اسلحهٔ سرد را می‌فشرد.

او بی‌هیچ هدفی دست به عمل می‌زند، چون او فقط دو عمل می‌تواند انجام بدهد: نیکی و بدی؛ دستِ تصادف است که تصمیم می‌گیرد.»

عجب شوخی ماجراجویانه‌ای! آرزوی تو نابودکردن زندگی من بود، و آرزوی من اثبات زندگی‌ام به تو. به خاطر لجبازی

مرده بی‌حرکت کنارش نشسته بود و گاه‌گاه، آن‌هم در دست‌اندازی، سرش را تکان می‌داد، مثل یک دانای پیر چینی.