بریده‌هایی از کتاب عقاید یک دلقک

اگر من هنوز شهامتی داشتم و هنوز معتقد بودم در این جهان کاری از دست انسان برمی‌آید، می‌دانی چه می‌کردم؟» گفتم: «نه.» درکوم دوباره سرخ شد و گفت: «انجمنی تأسیس می‌کردم برای مراقبت از بچه‌های ثروتمندان. آن احمق‌ها اصطلاح "ضداجتماع" را فقط برای فقرا به کار می‌برند.»

دلم می‌خواست برای آن دخترها دستی تکان بدهم، ولی منصرف شدم. وقتی آدم سوار چنین ماشین مسخره‌ای است، نمی‌تواند حتی برای دخترها دست تکان بدهد، چون همه‌چیز باعث سوءتفاهم می‌شود

دلم بدجوری سیگار می‌خواست، ولی جرئت نمی‌کردم از پاکت او که روی میز بود سیگاری بردارم. هروقت دیگری بود، حتمآ این کار را می‌کردم.

بنابر تجربیات بنده، کاتولیک‌ها مطلقآ از تشخیص ظرایف عاجزند.

سرنوشت بن این است که کسی سرنوشتش را باور نکند.

از دوران مدرسهٔ شبانه‌روزی با بوی کلم آشنایی داشتم. یکی از پدران روحانی آن‌جا برایمان توضیح داده بود که کلم خاصیت دافع‌الشهوت دارد.

همچنان‌که تا همین اواخر نمی‌دانستم شراب سفید را سرد و شراب قرمز را ولرم سِرو می‌کنند.

بی‌درنگ نشستم و نامه‌ای طولانی برایش نوشتم. بعد از صبحانه هم یکی دیگر. در روزهای بعد هم مدام برایش نامه می‌نوشتم و همه را هم به نشانی فردبویل در بن می‌فرستادم. ولی هرگز پاسخی نیامد.

همیشه فکر می‌کردم رفتن به شکار برای روحانیون کاتولیک حرام است.

وقتی داشتم تخته‌گاز از خیابان کوبلنتس پایین می‌رفتم، دنبال یکی از آن ماشین‌های جماعت وزیر و وکیل بودم تا بهش خط بیندازم. ماشین مامان رینگ‌های برجسته‌ای داشت که با آن می‌شد به ماشین‌های دیگر خط انداخت. ولی صبح به آن زودی هیچ وزیری توی خیابان نبود.

وقتی یک دلقک به پنجاه سالگی نزدیک می‌شود، دو راه بیش‌تر پیش رویش نیست: یا کاخ‌نشینی یا کوخ‌نشینی.

آدمی که از بیرون به زندگی کسی نگاه می‌کند ــ البته همهٔ آدم‌های این دنیا از بیرون همدیگر را می‌بینند ــ وضع او را همیشه بهتر یا بدتر از چیزی می‌پندارد که واقعآ هست، خواه پای بدبختی در میان باشد یا خوشبختی

بعد ناگهان زد زیر گریه. پرسیدم چرا گریه می‌کند و او نجوا کرد: «خدای من، من ناسلامتی کاتولیک هستم. خودت که می‌دانی.» گفتم هر دختر دیگری هم که بود، پروتستان یا بی‌دین، باز هم گریه می‌کرد. بعد اضافه کردم تازه علت این گریه را هم می‌دانم. پرسان نگاهم کرد. گفتم: «چون آن چیزی که بهش می‌گویند معصومیت واقعآ وجود دارد.» او باز هم گریه می‌کرد و من نپرسیدم چرا. علتش را می‌دانستم: چندسالی می‌شد که با این گروه دختران دمخور بود. آن‌ها همراه با هم به مراسم مذهبی می‌رفتند و دربارهٔ مریم عذرا با هم حرف می‌زدند. حالا او فکر می‌کرد خائن و پیمان‌شکن است. می‌توانستم تصور کنم چقدر برایش سخت است.

چه دشوار است اعتقاد به دینی که مدعی رستاخیز جسم و حیات ابدی است.

فحشا اَشکال شناخته و غریبی دارد که فحشای معمول در قیاس با آن کسب وکاری حلال به شمار می‌رود: فواحش دست‌کم در ازای پول یک چیزی به آدم عرضه می‌کنند.

اگر پیش‌تر بروم و بگویم عادت‌های خصوصی ناپسندی مثل خواندن روزنامهٔ عصر، کشیدن سیگار و بازی منچ هم دارم، دیگر فکر می‌کند کلاهبردارم.

اگر در این کتاب‌های مذهبی تعبیر «میل به زن» را می‌آوردند ــ گرچه آن هم چیز مزخرفی است ــ باز به‌مراتب بهتر از «خواهش‌های جسمانی» می‌بود. من غیر از مغازهٔ قصابی چیز جسمانی دیگری نمی‌شناسم و تازه آن هم کاملا جسمانی نیست.

ولی تمام این جماعت آدمیزاد را موجودی چندهمسری می‌دانند (برای همین است که این‌طور سفت وسخت از تک‌همسری دفاع می‌کنند).

دختربچه‌ها دست‌کم همیشه این شانس را دارند که «شیرین» به نظر برسند و از خوش‌رفتاری دیگران بهره‌مند شوند. اما پسربچه‌ها ــ اگر پدر و مادرشان آن حوالی نباشند ــ تا تکان می‌خورند، کسی بهشان چشم‌غره می‌رود.

آدمی که از بیرون به زندگی کسی نگاه می‌کند ــ البته همهٔ آدم‌های این دنیا از بیرون همدیگر را می‌بینند ــ وضع او را همیشه بهتر یا بدتر از چیزی می‌پندارد که واقعآ هست، خواه پای بدبختی در میان باشد یا خوشبختی، شکست عشقی یا «افول هنری»