بریده‌هایی از کتاب زندگی عزیز

هر کسی عقیده خودشو درباره خدا داره.

هیچ دروغی به اندازه دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم تحمل‌ناپذیر نیست،

دزدیدن از دزد اشکالی ندارد

همه حرف‌هایش درباره انجیل و احکام الهی که واقعآ به آن‌ها اعتقاد نداشت، و از همه بیش‌تر موعظه‌هایش درباره عشق و روابط جنسی، توصیه‌های سنّتی و بزدلانه و دوپهلویش همه دروغ بود. حالا آزاد شده بود، آزاد بود که به آن‌ها بگوید گرامی‌داشتن آزادی جسم در کنار آزادی روح چقدر مایه آسودگی است.

به‌راستی که هیچ‌چیز در عشق تغییر نمی‌کند.

من فکر می‌کردم یک توضیح به مردم بدهکاریم. باید می‌فهمیدند که هیچ بیماری مهلکی در میان نبوده، یا هجوم دردی که امید به زندگی مطلوب را از بین می‌برد. باید به آن‌ها اطمینان می‌دادیم که تصمیمی هوشمندانه، حتی شاید بشود گفت با فراغ خاطر، بوده است. مردن با عزت و احترام.

به اندازه دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم تحمل‌ناپذیر نیست، و متأسفانه آن وقت ناچاریم همچنان دروغ بگوییم تا کلِ آن گند توی دلمان بماند و نابودمان کند

«چه جوون شجاعی! توی چاییت شیر می‌ریزی یا شکر؟» «هیچ‌کدوم، متشکرم.» «چه خوب، چون من هیچ‌کدومشو ندارم.

در جوابش گفتم: «اون‌ها هیچ دعایی نمی‌خونن.» گفت: «واقعآ؟» این کلمه را با حیرتی تصنعی به زبان آورد. «منظورت که حتمآ این نیست؟ آدم‌هایی که شکر نعمت به جا نمی‌آرن، برای خدمت به کافرها می‌رن افریقا. فکرشو بکن!» پدر و مادرم در غنا در مدرسه درس می‌دادند، و ظاهرآ در آن‌جا به هیچ کافری برنخورده بودند.

آدم خیال می‌کند صحیح و سالم است و بعد یکهو می‌افتد می‌میرد، به همین راحتی.