بریده‌هایی از کتاب طرز تهیه خوراک فرشته

به یاد آن اختلاف ساعت لعنتی می‌افتم. او از سرِ کار بلند می‌شد و من از خواب. او شام می‌خورد و من صبحانه. خورشیدِ او طلوع می‌کرد و من می‌گفتم شب‌به‌خیر. می‌گفت آخر کدام شب؟ کدام خیر؟ راست می‌گفت. شب‌به‌خیر را قبل از تلفن و کامپیوتر اختراع کرده‌اند. برای بخت بدِ امثال ما به‌روزرسانی نشده. شب‌به‌خیر مالِ آدم‌های خوشبختی است که خورشید بین رابطه‌شان نیفتاده. مثل بچهٔ آدم برای هر دوشان در یک لحظه می‌آید و در یک لحظه گورش را گم می‌کند.

تو را مجازات کردند به خاطر قتل غیرعمد، من را هم برای انتخاب غیرعمدم و بچه‌ها را هم برای این‌که غیرعمد فرزندانِ ما هستند. دنیا دنیای مجازات غیرعمدهاست، وگرنه عمدها که بلدند چه‌طور قانون را دور بزنند،

آن موقع که دوربین را اختراع کردند قرار بود خشکی‌ها را نشان دهد به کشتی‌ها و کشتی‌ها را به خشکی‌نشین‌ها و ستاره‌ها را به منجم‌ها و حلق پاواروتی را به روی بالکن‌نشسته‌ها. قرار نبود بنشیند روی تفنگ‌ها و تیر بنشاند توی قلب آدم‌ها.

دست می‌کشم توی جمعیت شمشادها، نه آن‌قدر که خراش بردارد، آن‌قدر که حس عاشق‌های مهمِ فیلم‌های مهم به من دست بدهد. عاشق نشدنِ آدم‌ها از خاکِ روی شمشادها پیداست.

هیچ‌چیز به قساوتِ شیرینیِ خاطره‌ها کامِ آدم را تلخ نمی‌کند

نگاهی به زن می‌اندازم که به‌شکم روی زمین افتاده و با چشم‌ها و دست‌های بسته، سرش را با سرعت به راست و چپ می‌گرداند؛ انگار می‌خواهد از صداها نشانی بگیرد. صداها هم که در جنگ نشانی نمی‌دهند. صفیر رگبار از همه‌جا می‌آید و معلوم نیست خودی است یا بعثی. احمد دارد می‌رود سمت سنگر و زن همچنان تقلا می‌کند.

گرفتن دستت یادم هست اما حس دست‌هایت را فراموش کرده‌ام.

نمی‌دانستند آدم اگر دلش پُرِ غصه باشد، وقتی غصهٔ تازه‌ای رویش آوار شود فقط خفه‌تر می‌شود و صدای گریه‌اش سخت‌تر درمی‌آید.

همان موها از شالش سرریز کرده و روی سینه‌های کوچکش ریخته. موهایش هنوز تاب دارد و من هنوز تاب موهایش را ندارم. همان لب‌ها را با ماتیک صورتی کم‌رنگی پوشانده. دو دکمهٔ پایین مانتوش باز است تا وزش ملایمی هرازگاهی پرده از همان کمرِ باریک بردارد

آن موقع که دوربین را اختراع کردند قرار بود خشکی‌ها را نشان دهد به کشتی‌ها و کشتی‌ها را به خشکی‌نشین‌ها و ستاره‌ها را به منجم‌ها و حلق پاواروتی را به روی بالکن‌نشسته‌ها. قرار نبود بنشیند روی تفنگ‌ها و تیر بنشاند توی قلب آدم‌ها. قرار نبود مدارش بسته شود و نظارت شود بر آدم‌ها. قرار نبود آن‌طور براده‌های داغ تصویر او را پخش کند و پیکسل‌به‌پیکسل نمک بپاشد روی زخم غربت اتاقم. قرار نبود بشود وعده‌گاه عجیبِ هر روزِ زوج‌های دور از هم. اصلاً قرار نبود این‌قدر دور را نشان دهد. حکمت این بوده که اگر جانت دارد با این فاصلهٔ زیاد کنده می‌شود، اصلاً نبینی‌اش. بچسبی به دامان زمان، التماس کنی که پاک کند قلبت را، جانت را. دردی حس می‌کنم.