بریده‌هایی از کتاب ابر صورتی

شاید هم همهٔ آدم‌ها وقتی گریه می‌کنند شبیه هم می‌شوند.

چه دردناک است که ما هرگز حقیقت را کشف نمی‌کنیم، بلکه چیزی را باور می‌کنیم که پیشاپیش به آن ایمان داشته‌ایم.

جان‌های آزاد با هر گامی که به پیش برمی‌دارند، پوستی تازه می‌اندازند، فقط احمقان متعصب و مطلق‌اندیش به درون پوسته‌ای کهنه و بازمانده از دیگران می‌خزند و آسوده می‌شوند.

اگر من روزی روایت‌گر تاریخ باشم، می‌گویم زئوس غمگین‌ترینِ خدایگان است. او بیشتر ساعات روز روی مبلی مقابل تلویزیون می‌نشیند و شب‌ها با تلاشی رقت‌انگیز، خس‌خس‌کنان نفس می‌کشد.

ما با تمام جان‌مان رنج می‌کشیم، اما چون بارانی که بر اقیانوس باریده باشد، نشانی از آن برجای نمی‌ماند.

چه دردناک است که ما هرگز حقیقت را کشف نمی‌کنیم، بلکه چیزی را باور می‌کنیم که پیشاپیش به آن ایمان داشته‌ایم.

حیرت ما در برابر هستی شاید حاصل آن باشد که فقط یک‌بار در این جهان زندگی می‌کنیم و حتا اگر زندگی‌هایی در زمان‌ها و صورت‌های دیگر داشته‌ایم چیز روشنی از آن در خاطرمان نیست، بنابراین در برابر نادانی ناگزیر خود شکست می‌خوریم.