بریده‌هایی از کتاب ارنست همینگوی؛ آخرین مصاحبه و گفت‌و‌گو‌ها

خواندنْ کاری دائمی و لذت‌بخش است. همیشه کتاب می‌خوانم ــ هر چه به دستم برسد. کتاب‌ها را سهمیه‌بندی می‌کنم تا همیشه موجودی داشته باشم.

نگرانی امکان نوشتن را از بین می‌برد. ضعفِ مزاج، که به همان نسبت زیان‌بار است و موجب نگرانی، به ناخودآگاهِ شما حمله می‌کند و توان‌تان را تحلیل می‌برد.

پشت هر کتاب من یک زن بوده است.

دنبال شهرت نیستم. معروف بودن را دوست ندارم. همهٔ آن‌چه از زندگی می‌خواهم نوشتن است، شکار، ماهی‌گیری، و گمنامی. سرشناس بودن کامم تلخ می‌کند. پرسیدن‌ها باعث شکنجه است.

همهٔ چیزهای خوب در حال از بین رفتن هستند.

همه باید درون‌شان یک ردیاب خودکار شناخت دورویی داشته باشند.

«من برای نویسندگی احترام زیادی قایلم؛ برای نویسنده هرگز، مگر به عنوان ابزاری برای نویسندگی. وقتی که نویسنده آگاهانه از زندگی دست می‌شوید یا به دلیل برخی ناکامی‌ها از نوشتن دور می‌ماند، نویسندگی‌اش تحلیل می‌رود، دقیقاً مثل اندام انسان وقتی که از آن‌ها استفاده نمی‌کند. نمی‌خواهم توصیه کنم که انسان‌ها زندگی طاقت‌فرسایی داشته باشند یا سعی کنم بگویم این نوع زندگی را انتخاب کنند. کسانی که این بخت یا بدشانسی را داشته‌اند تا ورزشکار شوند ناچارند که همیشه آمادگی بدنی داشته باشند. جسم و فکر در پیوند تنگاتنگ با هم هستند. چاق شدن جسم موجب چاقی فکر می‌شود. وسوسه می‌شوم بگویم که باعث چاقی روح می‌شود، ولی دربارهٔ روح چیزی نمی‌دانم.»

شما از آن‌چه رخ داده و آن‌چه وجود دارد و همهٔ چیزهایی که خبر دارید و همهٔ آن‌ها که نمی‌دانید، چیزی را خلق می‌کنید که بازنمایی نیست، بلکه یک چیز جدید است و واقعی‌تر از هر چیز حقیقی و زنده، و به آن جان می‌دهید و اگر به اندازهٔ کافی آن را قوام دهید، جاودانه می‌سازیدش.

آن‌ها که زود می‌میرند همیشه ارج‌وقرب بیش‌تری دارند، چون دیگر هیچ‌کسی درگیری طولانی، ملال‌انگیز، و بی‌وقفهٔ آن‌ها برای انجام کارهایی که اعتقاد دارند پیش از مرگ باید انجام دهند نمی‌بیند.