بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

زمان، فاصله‌ی میان موفقیت و شکست را بیش‌تر می‌کند. هرچه به زمان بدهید، چند برابر به شما پس می‌دهد.

آن‌قدر بر یافتن بهترین روش تمرکز می‌کنید که هرگز نمی‌توانید دست به عمل بزنید. همان‌طور که ولتر زمانی نوشت، «عالی» دشمن «خوب» است.

رفتار شما معمولاً منعکس‌کننده‌ی هویت شماست. کاری که می‌کنید نشان می‌دهد چه نوع آدمی هستید و آگاهانه یا ناآگاهانه چه عقایدی دارید. تحقیقات نشان می‌دهند که وقتی آدم به جنبه‌ی خاصی از هویتش عقیده داشته باشد، احتمال این‌که مطابق با آن عقیده عمل کند بیش‌تر است

رفتاری که با خود واقعی ناهمخوانی دارد، پایدار نخواهد بود. ممکن است پول بیش‌تری بخواهید؛ ولی هویت شما هویت آدمی است که خرجش بیش‌تر از دخلش است و به همین خاطر مدام به‌سمت خرج‌کردن بیش‌تر از میزان درآمد کشیده می‌شود. ممکن است دنبال سلامت باشید؛ ولی اگر همچنان راحتی برای‌تان اولویت بیش‌تری داشته باشد تا سلامتی، مدام به‌سمت تنبلی بیش‌تر کشیده می‌شوید تا ورزش‌کردن. وقتی عقاید پشت عادت‌های گذشته را تغییر ندهید، تغییر عادت سخت خواهد بود. هدف جدید و نقشه‌ی جدیدی دارید، ولی هنوز آن «کسی» را که هستید تغییر نداده‌اید.

وقتی راجع‌به افراد، سازمان‌ها و جوامع مختلف صحبت می‌کنیم هم الگوی مشابهی دیده می‌شود. در این‌جا نیز مجموعه‌ای از باورها و پیش‌فرض‌ها وجود دارد که به سیستم شکل می‌دهد؛ هویتی پشت عادت‌ها هست.

آن‌ها هیچ‌وقت نحوه‌‌ی نگریستن به خود را تغییر نمی‌دهند و درنمی‌یابند هویت قدیمی‌شان می‌تواند برنامه‌های جدیدشان برای تغییر را خراب کند.

بیش‌تر آدم‌هایی که در پی بهبود هستند، حتی به فکر تغییردادن هویت نمی‌افتند و فقط فکر می‌کنند: «می‌خواهم لاغر باشم (نتیجه) و اگر به این رژیم بچسبم، حتماً لاغر می‌شوم (فرایند).» آن‌ها هدف تعیین می‌کنند و فرایند رسیدن به آن هدف را معین می‌کنند، بدون این‌که به عقایدی که محرک اصلی اعمال‌شان هستند فکر کنند.

انسان‌ها هم همین‌طور هستند. یک فشار درونی عظیم، فرد را وادار می‌کند با هنجارهای گروه همراه شود. پاداش پذیرفته‌شدن از پاداش پیروزی در یک بحث، باهوش به‌نظررسیدن یا یافتن حقیقت، بیش‌تر است. بیش‌تر روزها، ترجیح می‌دهیم همراه با جمع و در اشتباه باشیم تا این‌که طرف حق و تنها باشیم. ذهن انسان می‌داند چگونه با دیگران کنار بیاید؛ زیرا «می‌خواهد» با دیگران کنار بیاید. این حالت طبیعی اوست. شما می‌توانید آن‌را انکار کنید. می‌توانید گروه را نادیده بگیرید یا به طرزفکر دیگران اهمیت ندهید؛ اما این کار به تمرین نیاز دارد. حرکت در خلاف جهت فرهنگ به تلاش مازاد نیاز دارد. اگر تغییر عادت‌ها به‌معنای تغییر گروه باشد، تغییر، غیرجذاب به نظر می‌رسد. زمانی که تغییر عادت‌ها به‌معنای پذیرفته‌شدن در گروه باشد، بسیار جالب جلوه می‌کند.

زمان، فاصله‌ی میان موفقیت و شکست را بیش‌تر می‌کند. هرچه به زمان بدهید، چند برابر به شما پس می‌دهد. عادت‌های خوب، زمان را به دوست شما و عادت‌های بد، آن‌را به دشمن‌تان تبدیل می‌کند. عادت‌ها شمشیر دولبه هستند. همان‌گونه که عادت‌های بد به‌راحتی شما را زمین می‌زنند، عادت‌های خوب باعث رشد شما خواهند شد؛ درک جزئیات به همین دلیل ضروری است.

اگر می‌خواهید بدانید در زندگی به کجا دست می‌یابید، تنها کاری که باید انجام دهید، این است که مسیر دستاوردها و شکست‌های ناچیز خود را دنبال کنید و ببینید انتخاب‌های روزانه‌ی شما در ده یا بیست سال آینده به کجا ختم خواهند شد. آیا هر ماه کم‌تر از آن‌چه به دست می‌آورید خرج می‌کنید؟ آیا هر هفته به باشگاه می‌روید؟ آیا هر روز کتاب می‌خوانید و چیز جدیدی یاد می‌گیرید؟ چالش‌های کوچکِ این‌چنینی چالش‌هایی هستند که شخصیت آینده‌ی شما را تعریف می‌کنند.

با قراردادن محرک‌ها در اطراف خود می‌توانید در طول روز عادت‌های مثبت خود را افزایش دهید.

یکی از بهترین راه‌ها برای ایجاد عادت جدید عبارت است از مشخص‌کردن یکی از عادت‌های کنونی‌تان که هر روز انجام می‌دهید و سپس انباشته‌کردن رفتار جدید خود روی آن. این رویکرد «پشته‌بندی عادت» نام دارد.

عادت‌ها راهی برای تجسم هویت هستند. وقتی هر روز تخت‌تان را مرتب می‌کنید، به هویت یک فرد منظم تجسم می‌بخشید. وقتی هر روز می‌نویسید، به هویت یک فرد خلاق تجسم می‌بخشید. وقتی هر روز ورزش می‌کنید، به هویت یک فرد ورزش‌کار تجسم می‌بخشید. هرچه بیش‌تر یک رفتار را تکرار کنید، هویت مرتبط با آن رفتار را تقویت می‌کنید. کلمه‌ی identity که به‌معنی «هویت» است از ریشه‌ی کلمه‌ی لاتین essentitas به‌معنی «بودن» و کلمه‌ی لاتین identidem به‌معنی «مکرراً» آمده است.

وقتی داستانی را سال‌ها برای خود تکرار می‌کنید، لغزیدن به شبکه‌های ذهنی و پذیرفتن آن‌ها به‌عنوان واقعیت خیلی راحت می‌شود. به‌مرور در مقابل بعضی کارها مقاومت می‌کنید و می‌گویید دلیلش این است که «همچین آدمی نیستم». از درون چیزی به شما فشار می‌آورد تا تصویر ذهنیِ خودتان از خودتان را حفظ کنید و مطابق با عقایدتان عمل کنید. هر راهی که بتوانید، پیدا می‌کنید تا از مخالفت‌کردن با این تصویر پرهیز کنید.

شما اغلب خودتان را متقاعد می‌کنید که دستاوردهای بزرگ به اقدامات بزرگ نیاز دارند. برای کاهش وزن، راه‌اندازی کسب‌وکار، نوشتن کتاب، پیروزی در مسابقه یا دستیابی به هر هدفی، چنان فشاری به خودتان می‌آورید که زمین زیرپای‌تان به لرزه دربیاید و به چنان پیشرفتی برسید که همه از آن حرف بزنند. پیشرفت یک‌درصدی قابل‌توجه نیست و گاهی حتی اصلاً به چشم نمی‌آید؛ اما می‌تواند بسیار مؤثر باشد،

خلاصه‌ی فصل - قانون دوم تغییر رفتار، «جذابش کن» است. - هرچه فرصتی جذاب‌تر باشد، احتمال تبدیلش به عادت بیش‌تر است. - عادت‌ها حلقه‌ی بازخورد وابسته به دوپامین هستند. - انتظار یک پاداش، و نه رضایت از آن، است که فرد را به انجام عمل وامی‌دارد. - هرچه انتظار شدیدتر باشد، دوپامین بالاتر می‌رود. - بسته بندی‌کردن وسوسه یکی از راه‌های جذاب‌تر‌کردن عادت‌هاست. این استراتژی یعنی جفت‌کردن کاری که می‌خواهید انجام دهید با کاری که باید انجام دهید.

افرادی که قدرت خویشتن‌داری بالایی دارند، معمولاً کسانی هستند که کم‌تر به استفاده از خویشتن‌داری‌شان نیاز دارند. تمرینِ خودداری‌کردن، در شرایطی که در کل کم‌تر مجبور به خودداری باشید، آسان‌تر است. پس پشتکار، ثبات و اراده لازمه‌ی موفقیت هستند؛ اما راه تقویت این ویژگی‌ها این نیست که بنشینید و آرزو کنید که آدم منظم‌تری باشید، بلکه باید محیط منظم‌تری برای خودتان بسازید.

- در طول زمان تغییر جزئی در محیط می‌تواند به تغییرات بزرگ در رفتار منجر شود. - هر عادت با یک نشانه آغاز می‌شود. هر فرد اغلب تمایل دارد به نشانه‌هایی که برجسته‌تر هستند توجه نشان دهد. - هر فرد باید نشانه‌های عادت‌های مثبت را در محیط اطراف خود واضح ‌کند. - به تدریج عادت‌ها با محیط کلی پیرامون آن رفتار پیوند می‌خورند نه با یک محرک واحد. محیط به نشانه تبدیل می‌شود. ایجاد عادت‌های جدید در یک محیط جدید آسان‌تر است؛ زیرا فرد مجبور نیست با نشانه‌های قدیمی مبارزه کند.

قانون اول تغییر رفتار عبارت است از واضح‌کردن آن. راهبردهایی مانند قصد پیاده‌سازی و پشته‌بندیِ‌ عادت ازجمله مناسب‌ترین راه‌ها برای ایجاد نشانه‌های مشخص برای عادت‌ها و طراحی برنامه‌ای روشن برای زمان و مکان عملکرد به شمار می‌آیند.

بسیاری از افراد فکر می‌کنند که بی‌انگیزه‌اند، حال آن‌که شفافیت ندارند. همیشه زمان و مکان عملکرد مشخص نیست. برخی افراد کل زندگی خود را در انتظار زمان مناسب برای پیشرفت سپری می‌کنند.