بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

تمام چیزهای بزرگ از شروع‌های کوچک به دست می‌آیند. تصمیمی کوچک و ساده بذر هر عادتی است؛ اما وقتی تصمیم تکرار می‌شود، عادت جوانه‌ می‌زند. بعد هم قدرتمندتر می‌شود، ریشه می‌دواند و شاخه‌هایش گسترده می‌شود.

اغلب درباره‌ی عادت‌های‌مان در چرخه‌ی‌ «همه یا هیچ» می‌افتیم. مشکل اشتباه‌کردن نیست؛ مشکل این است که فکر کنیم اگر چیزی را نتوانیم کامل و بی‌نقص انجام دهیم، اصلاً نباید انجامش دهیم.

این ویژگی برنده‌ها را از بازنده‌ها متمایز می‌کند. ممکن است هرکسی یک عملکرد بد، تمرین بد یا یک روز کاری بد داشته باشد؛ اما وقتی انسان‌های موفق شکست می‌خورند، به‌سرعت به‌جای اول‌شان برمی‌گردند. اگر بازگشت به روال قبل سریع باشد، قطع‌کردن عادت ایرادی ندارد.

او در ۱۹۸۱ نوشت: «پیشنهاد من بسیار ساده بود: آن شماره‌ی رمز هسته‌ای را در کپسولی کوچک قرار دهید. سپس آن کپسول را درست در کنار قلب یک داوطلب جاسازی کنید. آن داوطلب درحالی‌که رئیس‌جمهور را همراهی می‌کند، به‌همراه خودش یک چاقوی بزرگ و سنگین سلاخی را حمل خواهد کرد. درصورتی که رئیس‌جمهور بخواهد سلاح‌های هسته‌ای را به کار بیندازد، تنها راهی که می‌تواند این کار را انجام دهد، این است که خودش اولین نفری باشد که با دست‌هایش یک نفر را به قتل می‌رساند. رئیس‌جمهور می‌گوید: ’جرج، متأسفم اما ده‌ها‌میلیون نفر باید بمیرند.‘ او باید به کسی نگاه کند و متوجه شود که مرگ چیست و مرگ فردی بی‌گناه یعنی چه. خون روی کف کاخ سفید و درک حقیقت. زمانی که این موضوع را به دوستانم در پنتاگون پیشنهاد دادم گفتند: ’خدای من، وحشتناک است. کشتن یک نفر قضاوت رئیس‌جمهور را دگرگون می‌کند. او ممکن است هرگز دکمه را فشار ندهد.‘»

تمرکز همیشه باید بر تبدیل‌شدن به نوع خاصی از آدم‌ها باشد، نه رسیدن به نتیجه‌ای خاص.

بالاترین نوع انگیزش درونی وقتی است که عادتی به بخشی از هویت شما تبدیل می‌شود. این‌که بگویم من آدمی هستم که فلان چیز را «می‌خواهد»، یک چیز است و این‌که بگویم من چنین آدمی «هستم»، چیز کاملاً متفاوتی است.

وقتی پای حس افتخار در میان باشد، دیگر با چنگ و دندان برای حفظ عادت‌های مرتبط با آن می‌جنگید.

نوال راویکانت، کارآفرین و سرمایه‌گذار گفته است: «برای نوشتن کتابی فوق‌العاده، باید اول به خودِ کتاب تبدیل شوید.»

لحظات فعلی معمولاً نتیجه‌ی اقدامات پیشین هستند که پتانسیل وقوع تغییری بزرگ را ایجاد خواهند کرد.

«زمانی که به نظر می‌رسد هیچ‌چیز کمکی نخواهد کرد، می‌روم و به سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که برای صدمین بار روی سنگ ضربه وارد می‌کند، بدون این‌که ترکی ایجاد شود؛ اما در صدویکمین ضربه سنگ به دو تکه خرد می‌شود و می‌دانم که آخرین ضربه نبود که آن‌را خرد کرد، بلکه تمام آن ضربه‌های پیشین مسبب آن بود.»

محیط مانند دستی نامرئی است که رفتار انسان را شکل می‌دهد

در مراحل اولیه یا میانی هر مسیر، اغلب یک دره‌ی ناامیدی وجود خواهد داشت. انتظار دارید به‌طور خطی پیشرفت کنید؛ اما زمانی که در اولین روزها، هفته‌ها و حتی ماه‌ها، تغییرات مؤثری ایجاد نمی‌شود، ناامید می‌شوید. به نظر می‌رسد به هیچ‌جا نمی‌رسید. این، مشخصه‌ی هر فرایند ترکیبی است: قدرتمندترین نتایج دیر به دست می‌آیند.

حقیقت این است که بسیاری از اعمال روزانه‌ی ما از آشکارترین گزینه‌ی ممکن ناشی می‌شوند نه از امیال هدفمند و انتخاب‌های‌مان.

دلیل واقعی اهمیت‌داشتن عادت‌ها این نیست که می‌توانند باعث نتیجه‌ی بهتر شوند (بااین‌که توانایی انجام این کار را هم دارند)، بلکه اهمیت‌شان به این دلیل است که می‌توانند عقاید شما راجع‌‌به خودتان را تغییر دهند.

برای رسیدن به بهترین نسخه‌ی ممکن از خودتان باید دائم عقایدتان را ویرایش و هویت‌تان را به‌روز کنید و آن‌را گسترش دهید.

مؤثرترین راه تغییر‌دادن عادت‌ها این است که بر کسی که می‌خواهید باشید تمرکز کنید، نه بر چیزی که می‌خواهید به دست بیاورید.

- سه سطح از تغییرات وجود دارند: تغییر نتیجه، تغییر فرایند و تغییر هویت.

تمرکز همیشه باید بر تبدیل‌شدن به نوع خاصی از آدم‌ها باشد، نه رسیدن به نتیجه‌ای خاص.

تصور کنید اتاق‌تان نامرتب است و می‌خواهید آن‌را تمیز کنید. اگر انرژی خود را به تمیز‌کردن اتاق اختصاص دهید، اتاق‌تان تمیز می‌شود؛ اما اگر همان بی‌نظمی را، که باعث نامرتب‌شدن اتاق شده، ادامه دهید، به‌زودی تلی از زباله و آشغال خواهید داشت که همیشه می‌خواستید آن‌را تمیز کنید. ازآن‌جاکه هرگز سیستم خود را تغییر نداده‌اید، بازهم به همان نتیجه خواهید رسید. شما علائم یک مشکل را برطرف کرده‌اید؛ اما در علت آن‌ تغییری ایجاد نکرده‌اید. دستیابی به هدف تنها در «همان لحظه» زندگی‌تان را تغییر می‌دهد. به‌اشتباه تصور می‌کنیم باید نتایج خود را تغییر دهیم؛ درحالی‌که نتایج مشکل‌ساز نبوده‌اند. چیزی که حقیقتاً باید تغییر دهیم، سیستمی است که آن نتایج را ایجاد کرده است. زمانی که مشکلات را در سطح نتایج حل کنید، فقط موقتاً حل‌شان کرده‌اید. برای دستیابی به نتیجه‌ی موردنظر، باید مشکلات را در سطح سیستم حل کنید و داده‌های ورودی را تغییر دهید تا بازده خروجی خودش تغییر کند.

انسان‌ها به‌اندازه‌ی سطح اهداف‌شان رشد نمی‌کنند، بلکه به‌اندازه‌ی سطح سیستم‌شان نزول می‌کنند.