بریده‌هایی از کتاب رفته، عزیزم، رفته

ستوان دویل و رئیس پلیس کوئینسی مانند دزدها عمل می‌کردند ـ‌هرکدام در ماشین خود و در حالی که چراغ‌های ماشین خاموش بودند، در تاریکی دور معادن می‌چرخیدند. پل گفت: «دعا کنیم که با هم تصادف نکنن.»

در سنین پایین‌تر و به‌عنوان فرزند مردی مشروب‌خوار که قسم می‌خورد هیچ‌گاه لب به مشروب نمی‌زند، قسم خوردم که در مقابل مهرهٔ قرمز، سردی خون و تمایل به یکنواختی صدا مقاومت کنم. انتخابی که همیشه معتقد بودم ما را از حیوانات متمایز می‌کند. یک میمون نمی‌تواند کنترل کردن اشتهای خود را انتخاب کند، یک انسان می‌تواند. پدر من در برخی لحظات ترسناک، تبدیل به حیوان می‌شد. من از این‌گونه بودن امتناع کردم.

ما مردم بوستون خشک هستیم و خیلی به اطراف خود اهمیت نمی‌دهیم، اما برای یک جای پارک آدم نیز می‌کشیم. گوتی‌یرز و مولن و چند جانور دیگری که طی روزهای آینده آن‌ها را تعقیب کردیم، این مشکل را نداشتند. هر زمان و هر جایی که می‌خواستند و برای هر مدتی که دل‌شان می‌خواست، پارک دوبل می‌کردند.

حدود دو سال بود که با انجی زندگی می‌کردم. تا جایی که می‌دیدم بیشتر از من به پوشش خود اهمیت نمی‌داد، اما من پیراهن‌هایی داشتم که به‌نظر می‌رسید نیم ساعت پس از خریدن‌شان، ماشین از رویشان گذشته، اما او جوراب‌هایی از دوران دبیرستان داشت که هنوز کاملاً نو به‌نظر می‌رسیدند. زنان و لباس‌هایشان معمولاً من را به این صورت شگفت‌زده می‌کردند، اما این‌یکی از آن اسراری بود که هیچ‌گاه نتوانسته بودم حل کنم

«هیچ‌وقت نمی‌شه مردم رو شناخت، مگه نه؟ فهمیدن مردم، امکان‌پذیر نیست. نمی‌شه درک کرد که چه چیزی باعث می‌شه کارهایی رو که انجام می‌دن انجام بدن. نمی‌شه مثل اون‌ها فکر کرد. اگه روش فکر کردن‌شون مثل روش فکر کردن تو نباشه اون‌وقت با عقل جور درنمی‌آد. درسته؟»

این سکوت با سکوت‌های مراسم تشییع‌جنازه و شب‌زنده‌داری‌ها تفاوت دارد. سکوت مرگ که با خود یک قطعیت نیز به همراه دارد؛ سکوتی است که می‌دانید باید به آن عادت کنید؛ اما سکوت ناشی از گم شدن یک کودک چیزی نیست که دل‌تان بخواهد به آن عادت کنید؛ از قبول آن خودداری می‌کنید و به همین دلیل در مقابل‌تان فریاد سر می‌دهد. سکوت مرگ می‌گوید، بدرود. سکوت گمشده می‌گوید، مرا پیدا کن.

سکوت مرگ می‌گوید، بدرود. سکوت گمشده می‌گوید، مرا پیدا کن.

و به این فکر می‌کنی که خب زندگی من خوبه اما دنیا هنوز واسه خیلی از مردم یه آشغالدونی‌یه. حتی اگه زندگی من خوب باشه، باز هم دنیا هنوز یه جای مزخرف و پر از آدم‌های شیطان‌صفته. می‌فهمی؟» من گفتم: «آره، کاملاً می‌فهمم.»

«مردمی که آزار دادن دیگران رو انتخاب می‌کنن، نمی‌تونم درک کنم. منظورم مردمی نیستن که جواب خشونت رو با خشونت می‌دن. تو این مورد همه به یه اندازه گناهکارن. منظورم مردمی هستن که بدون هیچ انگیزه‌ای بقیه رو آزار می‌دن. مردمی که از زشتی لذت می‌برن. مردمی که دل‌شون می‌خواد همه رو غرق در کثافت خودشون کنن.»

«هیچ‌وقت نمی‌شه مردم رو شناخت، مگه نه؟ فهمیدن مردم، امکان‌پذیر نیست. نمی‌شه درک کرد که چه چیزی باعث می‌شه کارهایی رو که انجام می‌دن انجام بدن. نمی‌شه مثل اون‌ها فکر کرد. اگه روش فکر کردن‌شون مثل روش فکر کردن تو نباشه اون‌وقت با عقل جور درنمی‌آد. درسته؟»

طبق تجربه‌هایی که با زنان داشتم، اگر مدتی با یک زن صمیمی شوید، معمولاً اولین چیزی که در او نادیده خواهید گرفت زیبایی‌اش است. در اصل می‌دانید که این زیبایی وجود دارد، اما مقدار ظرفیت احساسی شما با توجه به این نکته که می‌تواند شما را ازخود بی‌خود کند، کاهش می‌یابد، آن هم در حالی که از آن لبریز و شگفت‌زده است

«همون‌طور که می‌بینین احتمالاً به این دلیل که معادن راه‌های فرار ناپایانی دارن، اون‌جا رو انتخاب کردن.» پل زیر لب گفت: «ناپایان، چه کلمهٔ خوبی.»

ریچل می‌گوید مقیاس سنجش یک شخص، مردن نیست. یک نفر می‌پرسد پس مقیاس سنجش یک شخص چیست؟ ریچل می‌گوید کشتن. سکوتی در بار حکمفرما می‌شود و تمام مردان به ریچل خیره می‌شوند، صدای آرامش با آن‌چه درون چشمانش دیده می‌شود، همخوانی دارد، چیزی که اگر کسی از نزدیک به او نگاه کند، می‌تواند باعث آشفتگی‌اش شود.

انجی چطور می‌توانست این کار را انجام دهد، همیشه برای من جالب بود ـ‌در تماس و دوست بماند، و مردی را که دو سال پیش دور انداخته مجبور کند برایش کاری انجام دهد. من اگر خوش‌شانس بودم می‌توانستم به دوست‌دختر سابقم زنگ بزنم و توستر خود را از او پس بگیرم. شاید لازم باشد که بر روی تکنیک‌های جدایی خود کار کنم.

مهم نیست که کسی ظاهر خود را چقدر خوب ساخته باشد، چون به هر حال باطنش پدیدار خواهد شد.

«گاهی اوقات. آدم می‌تونه توی مغزش فرو کنه که یکی رفته، اما توی قلب آدم هیچ‌وقت کاملاً... همه‌چیز حل نمی‌شه.»

مردم به روش‌های مختلفی نگرانی خودشون رو نشون می‌دن.

اگه آدم به خودش زمان و کمی مهلت بده حتماً رشد می‌کنه. می‌تونه زندگی‌ش رو بسازه؛

«گاهی اوقات. آدم می‌تونه توی مغزش فرو کنه که یکی رفته، اما توی قلب آدم هیچ‌وقت کاملاً... همه‌چیز حل نمی‌شه.»

دنیا به‌سختی سیمان و تیزی تیغ بود.