بریده‌هایی از کتاب دریا؛ دریا

آیا نوشتن زندگی‌نامه برای اظهار پشیمانی از خودخواهی بهترین روش نیست؟

آدم از پذیرفته نشدن عشقش، از ته قلب می‌میرد

به‌راستی احساسات در عمق شخصیت قرار دارند یا در سطح آن؟ حال آن‌که مرکز عملکرد هستند. به همین دلیل است که کل دنیا صحنهٔ بازی است و تئاتر همیشه محبوب است؛ و اصلاً به همین خاطر است که تئاتر وجود دارد: چرا که شبیه زندگی است؛ با وجود این‌که عجیب‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین نوع هنر است، شبیه زندگی است.

چقدر حسرت می‌خورم که زودتر دفتر خاطرات درست نکردم؛ چه چیزها که در آن ثبت نمی‌شد! اما حالا اتفاق‌های مهم و اصلی زندگی‌ام تمام شده

عشق زیاد با خودش ترس به همراه می‌آورد و ترس زیاد، مانند نوعی عبادت که بر شناختن قادر مطلق تکیه دارد، دایره‌ای نامحدود و همه‌جانبه دارد.

به گمانم حسادت قوی‌ترین حس غیر ارادی انسان است. هشیاری را از بین می‌برد و در جایی عمیق‌تر از افکار خانه می‌کند. همیشه آن‌جا است و مانند تاریکی چشم جهان را بی‌رنگ می‌کند.

رمز بدن انسان، صورت انسان است.

بیا ای روح مقدس، روح ما را الهام ببخش، و حریق سماوی را روشن فرما... ما با یکدیگر برای شهادت عروج کردیم تا نعمت الهی را با عشق دریافت کنیم.

«ازدواج یعنی شست‌وشوی مغزی. همیشه هم چیز بدی نیست. مغزت می‌تواند با شسته شدن هم به کارش ادامه دهد

سپس حس کردم همهٔ زن‌های زندگی‌ام آن‌جا هستند؛ همه به‌جز هارتلی. او دریایی از عدم حضور بود، وجودی تجزیه‌شده، جزئی و کمرنگ، صورتش همیشه مانند ماه گریزانی جلوی چشمانم بود.