بریده‌هایی از کتاب تهوع

عادت ندارم آن چه بر سرم می‌آید برای خودم بازگو کنم.

فکر می‌کنم شباهت یک روز با روز دیگر به خاطر تنبلی دنیاست.

«آسودگی خاطرت را تحسین می‌کنم که خودم هرگز آن را نداشته ام. من آنی عزیز تو نبوده و نیستم و از تو هم خواهش می‌کنم باور کنی که آنتوان عزیز من نیستی. اگر نمی‌دانی مرا چه خطاب کنی، خطابم نکن، این طوری بهتر است.»

«چیزی دارد آغاز می‌شود.» چیزی آغاز می‌گردد تا پایان گیرد

سفر بهترین مدرسه است.

بله، خودش است، لوسی است. ولی مسخ و دگرگون شده و از خود بی‌خود. با سخاوت دیوانه‌واری رنج می‌برد. حسرتش را می‌خورم. آن جاست، راست ایستاده، با دست‌هایی باز از یکدیگر، گویی در انتظار نشانه‌های معجزه است، دهانش را باز می‌کند، دارد خفه می‌شود. احساس می‌کنم، دیوارهای دو طرف خیابان به هم نزدیک و بلندتر شده‌اند و لوسی در ژرفای یک چاه است.

کسانی که زندگی جمعی دارند، یاد گرفته‌اند، خود را آن گونه که به نظر دوستانشان می‌آیند، در آئینه ببینند. من دوستی ندارم: آیا به همین دلیل گوشت و پوستم عریان است؟

تصور نمی‌کنم «بتوان تنهایی را با کسی شریک شد».

... خوب فکر می‌کردم که انسان با وارد شدن به مرحله سکرات و احتضار، در ماورای خویش سیر می‌کند. وانگهی کافی بود در اتاق یک مرده باشیم: مرگ موقعیت ممتازی است. چیزی از او تصعید می‌شود و به تمام حاضران انتقال می‌یابد

تنها آواهای موسیقی می‌توانند با غرور، مرگ در خویشتن را به عنوان یک الزام درونی بپذیرند، اما آن‌ها، وجود ندارند. هر موجودی بی‌دلیل و ناخواسته متولد می‌شود، با ضعف زندگی‌اش را امتداد می‌دهد و با حادثه‌ای می‌میرد.