بریده‌هایی از کتاب آتش نامیرا

یک نفر چقدر می‌توانست پشت سر هم اشتباه کرده و ببازد؟

باز داری کارِ همیشگی‌تو انجام میدی. داری زود قضاوت می‌کنی. داری با تعصب حرف می‌زنی

آرزو می‌کرد جعبهٔ ذهنی مشکلاتش سر بسته می‌ماند و هر از چند گاهی نگرانی‌هایش به بیرون درز نمی‌کرد.

او در زندگی خودش، تنها یک تماشاگر بود.

اینکه دیگران به او نیاز داشتند، او را می‌خواستند و عاشقش بودند، حس خوبی به الی می‌داد.

ترسش کم‌کم به عصبانیت تبدیل می‌شد. دیگر از اینکه دیگران برایش تصمیم بگیرند خسته شده بود.

چرا دهانش مداومآ حرف‌هایی می‌زد که ذهنش با آن موافق نبود؟

فکر می‌کرد بوی گل رز، رمانتیک‌ترین بوی دنیاست.

دیگر از اینکه با همه مهربان و مؤدب باشد، خسته شده بود.

دعاهای دوران بزرگسالی بسیار ساده‌تر از دوران کودکی بودند

هر چه بیشتر دعا می‌کرد، احساس راحتی و آرامش خیالش هم بیشتر می‌شد

زمان، چیزی بود که استیو همیشه به عنوان یک آتش‌نشان از اهمیتش صحبت می‌کرد.

گاهی اوقات، ندانستن امن‌تر از دانستن بود.

تراویس می‌داند باید حرف درست را در زمان مناسب به زبان آورد.

او هنوز هم رازش را برای خود داشت. به محض اینکه با کسی حرف می‌زد، همه چیز تغییر می‌کرد.

دانستنِ این موضوع خوشحالش می‌کرد که شخصی با شغلی در زمینهٔ خدمات عمومی می‌توانست شکست الی در کسب امتیاز کلی را نادیده گرفته و در عوض، به موفقیتش در حداقل یک حوزه توجه کند. در حقیقت، این چیزی بود که او خود اغلب فراموش می‌کرد؛ اینکه یک شکست فرد را به یک بازندهٔ تمام عیار تبدیل نمی‌کند.

ای کاش زخم گلوله را هم می‌شد با محبت و سخنان مثبت درمان کرد.

استیو وسواس زیادی در مورد امنیت داشت.

این یکی از آن لحظات بحرانی زندگی بود. یکی از آن لحظاتی که قبل از وقوعشان می‌دانید قرار است همه چیز تغییر کند

اتفاقات خوب گاهی اوقات به گذشت زمان و اندکی صبر نیاز دارند تا زیبایی خود را نشان دهند