بریده‌هایی از کتاب برای یک روز بیشتر

هنوزم می‌تونم بگم که مامانم رو می‌پرستیدم، همونطوری که همه پسرا مامانشون رو می‌پرستند، اما قدرش رو نمی‌دونند!

بچه‌ها بعضی‌وقتا این رو فراموش می‌کنن. به‌جای اینکه خودشون رو یه آرزوی برآورده‌شده بدونن، یه بار اضافه می‌دونن!

«اگه چیزی رو نداشته باشی، نمی‌تونی خرابش کنی!».

سال‌ها بعد از مرگ مادرم، فهرستی تهیه کردم، از وقتایی که مامان پشتم وایستاد و من پشتش وایستادم. غم‌انگیز بود! هیچ توازنی وجود نداشت.

مادرم مثل یه بچه باهام رفتار می‌کرد و در همه‌جا با نصیحتاش، انتقادهاش و همه امر و نهی‌های مادرانش، شش دونگ حواسش پیش من بود. یه وقتایی بود که آرزو می‌کردم که کاش تنهام میذاشت. و بعد اون این کار رو کرد. اون مُرد.

وقتی خودت رو نابود می‌کنی، بقیه رو هم نابود می‌کنی، حتی کسانی رو که دوستشون داری!

آیا تا به حال شده است کسی را که دوست داشتید، ازدست بدهید و دلتان بخواهد یک بار دیگر با او گفت‌وگو کنید؟ یک بار دیگر شانس این را داشته باشید تا زمانی را که فکر می‌کردید، آنها برای همیشه اینجا هستند، جبران کنید؟ اگر این‌طور است، پس می‌دانید که اگر همه روزهای زندگیتان را نیز روی هم بگذارید، به اندازه آن روزی که آرزو دارید برگردد، اهمیت ندارد. و چه می‌شود اگر آن روز برگردد؟

محکم به در می‌کوبین، اما کسی نمی‌تونه صداتون رو بشنوه! و اینکه صداتون رو نشنون، مقدمه تسلیم‌شدنه و تسلیم‌شدن، مقدمه خودکشی!!

جالب بود! یه بار مردی رو دیدم که خیلی کوهنوردی کرده بود. ازش پرسیدم کدوم سخت‌تره، بالارفتن یا پایین اومدن؟ گفت بدون شک، پایین اومدن! چون توی بالارفتن به این خاطر که تمرکزت روی رسیدن به قله‌ست، از اشتباه فاصله می‌گیری. اون گفت: «پایین اومدن از کوه، جنگی علیه ذات انسانه. باید همونقدر مراقب خودت باشی که توی بالارفتن بودی!».

درمیون گذاشتنِ داستان اونایی که از دستشون دادیم، راهیست برای ازدست‌ندادنِ کامل اونا.

وقتی به مامانت نگاه می‌کنی، داری به خالص‌ترین عشقی نگاه می‌کنی که تا حالا شناختی.

برگشتن، سخت‌تر از اون چیزیه که فکر می‌کنی!

بعدها، وقتی از زندگی دخترم بیرون انداخته شدم، فهمیدم توی روزنامه دانشکده‌ش درباره ورزش می‌نویسه. و توی اون ترکیبی از کلمات و ورزش، متوجه شدم که چطور خصوصیات پدر و مادرت از تو می‌گذره و به بچه‌هات هم می‌رسه، چه خوشت بیاد و چه خوشت نیاد.

«پایین اومدن از کوه، جنگی علیه ذات انسانه. باید همونقدر مراقب خودت باشی که توی بالارفتن بودی!».

«پایین اومدن از کوه، جنگی علیه ذات انسانه. باید همونقدر مراقب خودت باشی که توی بالارفتن بودی!».

بار مردی رو دیدم که خیلی کوهنوردی کرده بود. ازش پرسیدم کدوم سخت‌تره، بالارفتن یا پایین اومدن؟ گفت بدون شک، پایین اومدن! چون توی بالارفتن به این خاطر که تمرکزت روی رسیدن به قله‌ست، از اشتباه فاصله می‌گیری.

توی دانشگاه، یه روز توی درس لاتین به کلمه «طلاق» برخوردم. همیشه فکر می‌کردم ریشه‌ش از کلمه‌ای میاد که به‌معنی «جدا کردنه». اما درواقع از کلمه‌ای میاد که به‌معنی «عوض‌کردن مسیره.». من باورش دارم. کاری که طلاق می‌کنه، اینه که تو رو از همه چیزایی که فکر می‌کنی، می‌دونی و از همه چیزایی که فکر می‌کنی می‌خوای، دور می‌کنه و به‌سمت چیزای دیگه می‌کشونه

امیدوارم هیچ‌وقت این جمله رو نشنوین: مامانت! اون فوت کرده! این جمله با هر جمله دیگه‌ای فرق می‌کنه. خیلی گنده‌تر از اونیه که گوشتون توانایی شنیدنش رو داشته باشه. این جمله به یه زبون عجیب، سنگین و پرقدرت تعلق داره که مدام تو سرتون می‌کوبه، مثل یه توپ آهنی خردکننده، دوباره و دوباره می‌خوره بهتون تا بالأخره یه شکافی به‌اندازه کلِّ مغزتون ایجاد کنه و بعد شما رو به دو نیم کنه!

هرچقدر که از یه دروغ دفاع کنین، عصبانی‌تر می‌شین.

«وقتی کسی تو قلبته، درواقع هرگز نرفته! می‌تونه دوباره برگرده پیش تو، حتی توی زمان‌هایی که واقعآ باورنکردنیه!».