بریده‌هایی از کتاب اختراع قوم یهود

در اسرائیل احساس می‌کرد که دارد سرزمین مردمان دیگر را می‌دزدد؛ گرچه در این مورد تقصیری نداشت، همچنان آن را دزدی به شمار می‌آورد.

یهودیان به زور از «سرزمین» شان رانده نشدند و هیچ «بازگشت» داوطلبانه‌ای به آنجا نبود

شرح خروج و راهپیمایی در صحرای سینا با جنگ ۱۹۵۶ امروزی در هم تنیده شده است. فتح کنعان با هیجان توصیف می‌شود و طبعآ به جنگ ۱۹۴۸ پیوند داده می‌شود مخصوصآ با تصرف کرانه غربی در ۱۹۶۷. پیروزی داود کوچک بر جالوت غول نماد همه جنگ‌های اسرائیل با اعراب می‌شود. کتاب مقدس بهترین توجیه برای حضور و استعمار در عصر جدید است؛ هر نبردی پژواک جنگی باستانی است. این کتاب با این آرزوی آشکار که کشور امروزی با پادشاهی قدرتمند داود شباهت داشته باشد و با اعلام صریح آرزوی زیستن در «سرزمین واحد اسرائیل» پایان می‌یابد که از دریای مدیترانه تا رود اردن، از صحرا تا کوه حرمون، می‌گسترد.

نخستین شکوفه‌های ناسیونالیسم یهودی، مانند دیگر جنبش‌های ملی در اروپای قرن نوزدهم که به دنبال عصری طلایی در گذشته قهرمانانه اختراع شده بودند (یونان باستان و جمهوری روم و قبایل تویتونی یا گل) تا نشان دهند که موجودیت‌هایی تازه‌سربرآورده نیستند بلکه از زمان‌های بسیار قدیم وجود داشته‌اند، به پادشاهی افسانه‌ای داود روی آوردند که درخشش و قدرت آن در طی قرون در پیل‌های ایمان دینی ذخیره شده بود.

از نظر بیشتر یهودیان در طی قرون کتاب مقدس متنی مقدس بود و از این رو به راستی قابل فهم نبود، همان‌گونه که سرزمین مقدس به‌ندرت به‌عنوان سرزمینی واقعی بر روی زمین در تخیل مذهبی حضور داشت.

جوامع یهودی با قدمت چند قرن هرگز عهد عتیق را کتابی مستقل نمی‌دانستند که بی تفسیر و میانجی‌گری «تورات شفاهی» (میشنا و تلمود) بشود آن را خواند. عهد عتیق بیشتر در میان یهودیان اروپای شرقی کتابی حاشیه‌ای شده بود که فقط به واسطه هَلاخا (شریعت) و البته مفسران مجاز آن قابل فهم بود.

. نویسنده هرچه ناسیونالیست‌تر باشد بیشتر گرایش دارد که کتاب مقدس را تاریخ بینگارد ــ همچون شناسنامه‌ای که به منشأ مشترک «قوم» گواهی می‌دهد.

یوست می‌نویسد: «هنگامی که فرزندان اسرائیل از مصر خارج شدند بدوی و جاهل بودند. یهودیان در ایران دیدگاه دینی جدید و زندگی متمدنانه و زبان و علم را از ایرانیان آموختند.»

بنابراین هر دولتی که «ملی» می‌شد، خواه اقتدارگرا و خواه لیبرال، آموزش ابتدایی را حقی همگانی می‌کرد. هیچ ملت بالغی در اجباری اعلام کردن آموزش کوتاهی نکرد و شهروندانش را واداشت فرزندانشان را به مدرسه بفرستند. این نهاد که کارگزار اصلی ایدئولوژی شد ــ و تنها رقیبش ارتش و جنگ بود ــ همه اتباع را به شهروند تبدیل کرد، یعنی مردمی که از ملیت‌شان آگاهند.

آگاهی از برابری حقوقی و مدنی و سیاسی ــ که بیشتر حاصل پیشرفت اجتماعی در دوره سرمایه‌داری تجاری و بعدها صنعتی بود ــ چتری به‌وجود آورد که همه در زیر آن می‌توانستند در یک هویت مشترک باشند. هرکه را تحت پوشش یا مشمول آن نبود نمی‌شد عضوی از پیکره ملی به شمار آورد، که جنبه ذاتی برابری است. همین برابری شالوده آن تقاضای سیاسی است که «مردم» را به یک ملت تعبیر می‌کند که تضمین‌کننده خودگردانی (یا دموکراسی) است.

«ملت... یک جامعه سیاسی خیالی است ــ و هم ذاتآ محدود و هم مستقل تصور می‌شود.» درواقع هر جامعه‌ای که بزرگ‌تر از قبیله یا دهکده باشد خیالی است زیرا اعضایش یکدیگر را نمی‌شناسند؛ جوامع دینی بزرگ پیش از روزگار جدید چنین بودند. اما ملت ابزارهای جدیدی برای تعلق خیالی مردم به آن دارد که در دسترس جوامع کهن نبود.

یک افسر بریتانیایی تنبل که مرزهای عراق را دلبخواهی می‌کشید یک خط کاملا راست کشید؛ کسانی که یک‌شبه عراقی شده بودند اندکی بعد از مورخان معتبرشان شنیدند که از اعقاب بابلیان باستان و عرب‌ها، و از اخلاف جنگجویان پهلوان صلاح‌الدین ] ایوبی[هستند.

ملت ... گروهی از افراد است که اشتباهی مشترک درباره نیاکان‌شان و نفرتی مشترک از همسایگان‌شان آن‌ها را متحد کرده است.

گمان نمی‌کنم که کتاب بتواند دنیا را تغییر دهد، اما هنگامی که دنیا شروع به تغییر می‌کند به دنبال کتاب‌هایی متفاوت می‌گردد

بر ویرانه‌های آن یک روستای یهودی بنا شد که رو به ترقی داشت

اگر یهودیان جهان به‌راستی یک ملت بودند عناصر مشترک در فرهنگ‌های قومی یک یهودی در کیف و یک یهودی در مراکش، بجز ایمان دینی و پاره‌ای آیین‌های آن دین، کدام بود؟ شاید به‌رغم همه چیزهایی که به ما گفته‌اند یهودیت صرفآ دینی جذاب بود که تا زمان ظهور پیروزمندانه رقبایش، مسیحیت و اسلام، در سطح گسترده‌ای اشاعه یافت و سپس به‌رغم تحقیر و آزار موفق شد تا عصر جدید دوام بیاورد. آیا آن‌گونه که طرفداران ناسیونالیسم یهودی در ۱۳۰ سال گذشته اعلام کرده‌اند، این استدلال که یهودیت همیشه یک باورـ فرهنگِ مهم بوده است و نه یک فرهنگ‌ـ ملتِ یکپارچه از شأن آن می‌کاهد؟

با توجه به واقعیت اسرائیل در سال ۲۰۰۸، چنین گفته‌ای را می‌توان به‌حق بدبینانه نامید. در شصت‌سالی که از به‌وجود آمدن اسرائیل می‌گذرد، تاریخ ملی‌اش رشد چندانی نکرده است و دلیلی ندارد انتظار داشته باشیم که به این زودی‌ها به بلوغ برسد. نویسنده چندان توهمی درباره استقبال از این کتاب ندارد. اما امیدوار است که شمار اندکی از خوانندگان بخواهند خطر ارزیابی دوباره بنیادین گذشته را به جان بخرند و به این ترتیب به از بین بردن هویت ذات‌گرا که در اندیشه‌ها و اعمال تقریبآ همه اسرائیلی‌های یهودی نفوذ کرده است کمک کنند

وقتی که یافته‌های گه‌گاهی تصویر تاریخ یهودی پیوسته خطی را به خطر می‌انداخت به‌ندرت از آن‌ها نقل‌قول می‌شد؛ وقتی هم که آشکارا مطرح می‌شد زود فراموش و به بوته فراموشی سپرده می‌شد. مصلحت‌های ملی گیره‌ای با دندانه‌های آهنین ایجاد کرد که از هر انحرافی از روایت‌های حاکم جلوگیری می‌کرد. چارچوب‌های مشخصی که داده‌های مربوط به گذشته یهودی و صهیونیستی و اسرائیلی در درون آن تولید می‌شود ــ یعنی آن گروه‌های انحصاری تاریخ یهود که از گروه‌های تاریخ عمومی و تاریخ خاورمیانه کاملا مجزا شده است ــ نیز سهم زیادی در زمین‌گیری شگفت‌انگیز و امتناع لجوجانه از باز کردن درها به روی تاریخ‌نگاری جدید داشته است که به تحقیق سنجیده در خاستگاه و هویت یهودیان می‌پردازد.

آنها معتقدند که این مردم ــ «ملت» شان، که بی‌شک قدیم‌ترین ملت است ــ تقریبآ به مدت دو هزار سال در تبعید سرگردان بود و با این همه به‌رغم این اقامت طولانی در میان غیریهودیان توانست از جذب در آنها یا یکپارچه شدن با آنها اجتناب کند. این ملت در سطح گسترده‌ای پراکنده شد و سرگردانی‌های تلخ آن او را به یمن و مراکش و اسپانیا و آلمان و لهستان و روسیه دوردست برد اما همیشه توانست پیوندهای خونی نزدیک را در میان جوامع پراکنده نگه‌دارد و تمایزش را حفظ کند.

که سپس به پادشاهی‌های یهودیه و اسرائیل تقسیم شد. همچنین عقیده دارند که این ملت پس از دوره‌های عظمت خود نه یک بار بلکه دو بار تبعید شد ــ پس از سقوط نخستین معبد در قرن ششم پیش از میلاد، و باز پس از سقوط معبد دوم در سال ۷۰ میلادی. اما حتی پیش از تبعید دوم، این ملت واحد پادشاهی حَشمونایی عبری را ایجاد کرد که در برابر نفوذ شیطانی تمدن یونانی شورید.