بریده‌هایی از کتاب شرمنده نباش دختر؛ یک برنامه‌ی بدون شرمساری برای رسیدن به اهداف

«یا کاری را درست‌وحسابی انجام بده یا بکش کنار و اصلاً انجامش نده.»

منظورم این نیست که طوری به بقیه نگاه کنید که یعنی من هیچ اهمیتی به شما نمی‌دهم؛ منظورم این نیست که با بقیه بدرفتار و گستاخ شوید و اهدافتان را جلوی چشم بقیه دنبال کنید تا خودتان را به آنها ثابت کنید، منظورم این است که بر رؤیایتان تمرکز کنید، تلاش کنید، ساعت‌ها وقت بگذارید و احساسِ گناه را کنار بگذارید!

دیگر حتی یک ثانیه هم به اینکه بقیه درباره‌ام چه فکر می‌کنند اهمیت نمی‌دهم.

«بهترین زمان برای کاشت یک درخت بیست سال پیش بوده؛ بهترین زمان بعدی همین‌الآن است.»

باید خیلی پوست‌کلفت باشید که بتوانید به توهین‌ها و حرف‌های نامربوطی که مردم در اینترنت می‌زنند بی‌توجه باشید و اهمیت ندهید

تا زمانی‌که خواسته‌تان با عملتان یکی باشد می‌توانید به نتیجه‌ای که در ذهن دارید برسید.

درواقع، باور دارم که ما می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم، اما اول‌ازهمه باید ترس از قضاوت‌شدن به‌خاطر خودِ واقعی‌مان را کنار بگذاریم.

ما باید به‌دنبال اهداف و رؤیاهایمان برویم، باید جسور باشیم و شجاعت به‌خرج دهیم و شرایط را بپذیریم؛ چون شانس زندگی با استفاده از تمام توانایی‌هایمان، ارزش تمام واکنش‌ها و برخوردهای منفی‌ای را که در مقابل، دریافت خواهیم کرد دارد.

مجموعه‌بهانه‌هایی که بین جایی که هستیم و جایی که می‌خواهیم به آن برسیم قرار گرفته‌اند طولانی‌تر و حتی دراماتیک‌تر از بخش دوم نمایش موزیکال همیلتون هستند.

مجبور نیستید چیزی را توجیه کنید

شکست واقعی زمانی اتفاق می‌افتد که آن‌قدر از فکرِ شکست‌خوردن بترسید که نتوانید رو به جلو حرکت کنید. اگر رو به جلو حرکت نکنید، هرگز و هیچ‌وقت نمی‌توانید به خط پایان برسید.

چطور می‌توانید تمام عمرتان را برای رسیدن یک روزِ به‌خصوص برنامه‌ریزی کنید وقتی تمام آنچه دارید همین‌الآن، امروز و همین لحظه است. کسی فرارسیدن یک روز به‌خصوص را تضمین نکرده! بنابراین انتظار برای رسیدن یک روز به‌خصوص را کنار بگذارید؛ یک روز به‌خصوص افسانه است. برای دنبال‌کردن اهدافتان منتظر نمانید تا زمان کافی داشته باشید، برنامه‌ریزی کنید تا برایش زمان داشته باشید.

در نبود تجربه یا دانش، اراده می‌تواند تفاوت بزرگی در جایی که هستید و جایی که دوست دارید باشید ایجاد کند!

درنهایت یک مدادابرو خریدم و یاد گرفتم موهایم را اتو کنم. وقتی در اواسط دههٔ بیست‌سالگی‌ام بودم در نقش‌بازی‌کردن ماهر شده بودم، درواقع در شبیه سایر دخترها شدن خیلی‌خیلی ماهر شده بودم و حتی برایم این سؤال پیش نیامده بود که آیا خودم از انتخابی که کرده‌ام لذت می‌برم یا نه. از مسیری که در آن قدم گذاشته بودم خوشم می‌آمد و آن‌قدر در این نقش فرورفته بودم که نمی‌توانستم به‌عقب برگردم.

می‌خواهیم ببینیم که چطور بعداز شکست‌خوردن برمی‌خیزید و ادامه می‌دهید. می‌خواهیم شاهد جرئت و جسارت شما باشیم.

درواقع، باور دارم که ما می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم، اما اول‌ازهمه باید ترس از قضاوت‌شدن به‌خاطر خودِ واقعی‌مان را کنار بگذاریم.

انسان‌ها خصوصاً زن‌ها نسبت به خودشان بسیار بی‌رحمند و اغلب حتی قبل‌از هرگونه اقدامی خودشان را از انجام اهداف و رؤیاهایشان منع می‌کنند.

درصد بسیار کمی از جمعیت جهان هستند که از کودکی به خودشان و توانایی‌هایشان باور دارند.

شما توانایی تبدیل‌شدن به بهترین نسخه از خودتان را دارید اگر باور کنید که برای بیش‌ازاین‌بودن خلق شده‌اید.

این سؤال مثل زدنِ درِ خانهٔ قلبتان و به‌دست‌آوردن جسارت برای بیرون‌راندن ترسی است که در مغزتان لانه کرده است. پیداشدن سروکلهٔ «چه می‌شود اگر» دلیل خاصی دارد. این «چه می‌شود اگر» تابلوی راهنمای شماست. این «چه می‌شود اگر» به شما می‌گوید باید تمرکزتان را روی چه کاری بگذارید. اگر تمام زنان اجازه بدهند این «چه می‌شود اگر» آتشِ درونشان را برای پیداکردن خودِ واقعی‌شان شعله‌ور کند، نه‌تنها خودشان از توانایی‌هایشان شوکه می‌شوند که دیگران را هم شگفت‌زده خواهند کرد. مطمئنم اگر زن‌ها-اگر ما-دنبال جواب این سؤال برویم، تأثیری که این جواب روی دنیای اطرافمان می‌گذارد فوق‌العاده خواهد بود.