بریده‌هایی از کتاب خون خورده

رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران.

تاریخ پُر است از دختران ۲۸ ساله‌ای که وقتی بی‌جان می‌شوند، زود فراموش‌شان می‌کنند و جوری گم می‌شوند که انگار اصلاً زاده نشده بودند؛ انگار جوانِ مُرده مرضی مُسری داشته باشد؛ انگار گناهی باشد که خودش را تکثیر می‌کند و هر چه زودتر باید در اتوبانِ تهران ـ قم و در یک قطعهٔ قدیمی‌تر تنهایش گذاشت.

محسن مفتاح بارها و بارها از این سنگ‌های کم‌کیفیت پوک دیده بود که رنگ‌شان ماسیده بود انگار. یک‌جور خاکستریِ مردد که زود می‌شکستند مقابلِ سرما و گرما و انگار نشانِ آدم‌های بی‌کس بود.

پیرمرد رادیوش را روشن کرده بود. صدای زنانه‌ای پیچیده بود توی فضای دکه که یک‌آن برای محسن عجیب به نظر رسید. از بچگی گمان می‌کرد مُرده‌ها مردند. قبرستان یک نرینگی گسترده است. توی کَتَش نمی‌رفت مُردنِ زن‌ها. پوسیدن‌شان و ترکیدنِ جنازه‌شان در فضای گور.

تاریخ پُر است از زنانی که دور از چشم دیگران کاری می‌کنند تا ردِ عشق‌شان محو و گم شود.

تاریخ پُر است از عکاسان دست‌بسته‌ای که در اتاقی بزرگ رها شده‌اند و آن‌سوتر کسانی در حالِ تصمیم گرفتن هستند برای‌شان.

تاریخ پُر است از دوران‌هایی که حوادث به‌قدری تندند که مردها از زن‌ها فاصله می‌گیرند، آن‌قدر فاصله که وقتی سر می‌گردانند هیچ‌چیز اطراف‌شان نیست، حتی تصویر مویی در باد، حتی خاطرهٔ یک بوسه.

وقتی نگاهش را چسباند به چشمان مردِ جوان یادِ آموزهٔ استفانوس دویهمیِ کبیر افتاد که نوشته بود «قلبِ کلیسای ما را نشانه خواهند رفت و شما هم باید قلب‌شان را نشانه بروید.»

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

منصور آمده بود بیروت را مالِ خود کند و نمی‌خواست فقط از مادرانِ کودک‌ازدست‌داده عکس بگیرد و سربازانِ خشمگین. خسته بود از جنگ، از مرگ.

تاریخ پُر است از عکاسانی که از مراسمِ اعدام بازمی‌گردند و بعدش بالا می‌آورند و با آب‌قند باید حال‌شان را جا آورد.

جنگ جایی برای زن‌ها ندارد.

تاریخ پُر است از این زن‌ها که ناگهان وسط جنگ رها می‌شوند و کسی نمی‌خواهد درباره‌شان فکر کند، حتی خودِ تاریخ. باید فراموش شوند، فراموش.

دودِ سیگار جریانِ خون را تند می‌کند. ریه اکسیژن بیش‌تر می‌خواهد. نیکوتین رگ‌ها را تحریک می‌کند و به وجد می‌آوردشان. قلب داغ می‌کند و جدارهٔ مری مبهوت می‌شود. کام‌های بعدی این روند را تسریع می‌کنند. آن‌قدر که خونِ سیگارخورده غلیان می‌کند و نشاط می‌سازد، جعلی...

گاهی اوقات مُردن بهترین اتفاق عالم است. به‌خصوص در جنگ. با گلوله. خون‌پاشان و جوان.

او را نگذاشتند بیاید موقعِ دفن و تاریخ پُر است از برادرانی که نمی‌توانند برادرانِ مُرده‌شان را خاک کنند.

دلش می‌خواهد زمین دهان باز کند و او در دلِ اورشلیم بخوابد. برای همیشه. تا ابد. تا تهِ تاریخ. آرام.

صلاح‌الدین، چه خواهی کرد؟ دمشق پشت‌سر است و مملکتِ کفر پیشِ رو. تمرکز ندارد. کلامش درنمی‌گیرد و به خاک می‌افتد. گرمای خاک می‌نشیند بر پیشانی‌اش. حالا خلوت است. اوست و خاک. خاکی که فتحش کرده

تاریخ را استثناها می‌سازند.

مردها همه از دم اعدام جز پیرها. همه‌چیز غارت. دخترها زیرِ دست‌وپای سربازهای عراقی؛ قانونِ همیشگیِ جنگ دربارهٔ زن‌ها. تجاوز.