بریده‌هایی از کتاب مادونایی با پالتو پوست

انسان‌ها به‌طور عادی در پی چیزهایی هستند که احتمال می‌دهند، پیدا کنند. پیدا کردن آدمی که بخواهد ته چاهی برود که در آنجا اژدها وجود دارد آسان‌تر از یافتن کسی است که جسارتش را داشته باشد به ته چاهی برود که نمی‌داند در آنجا چیست!

همهٔ غم و اندوه‌ها انعکاس درک ما از حوادث غیر منتظره است. افرادی که آمادگی دارند قطعاً قدرت مقابله با هر چیز و هرکسی را هم دارند.

نه دوست من؛ نه. عشق اصلاً چیزی که شما می‌گوئید نیست. ساده و سمپاتیک و بعضی وقت‌ها یک علاقهٔ عمیق نیست. عشق کلاً چیز دیگری است و عین این مسأله است که نمی‌دانیم از کجا آمده ایم و کدام روز قرار است از این دنیا کوچ کنیم. در حالی که دوستی دوامش بیشتر است و بستگی به فهم و درک متقابل دارد. می‌تواند نشان دهد به چه صورتی شروع شده و اگر از میان رود، حتی می‌توان علّت آن را تحلیل کرد. در صورتی که عشق را نمی‌توان تحلیل کرد.

وقتی انسان سعی می‌کند، نقاط مشترکی با کسی داشته باشد و خودش را شبیه طرف مقابل نشان بدهد؛ دلیلی جز نزدیکی دو روح نمی‌تواند داشته باشد!...

از بچّگی، ترس داشتم که در خوشبختی اصراف کنم. یک قسمت از آن را برای بعدها نگه می‌داشتم. این کارم هرچند باعث می‌شد فرصت‌های زیادی را از دست بدهم. امّا من می‌ترسیدم که بیشتر از تقدیرم بخواهم.

توی دنیا هیچ چیز برای من تلخ‌تر از آن نبود که کسی با وجود ناراحتی مجبور به خندیدن باشد.

هرچقدر که به دیگران محتاج می‌شدم به همان اندازه از آنها دور می‌شدم.

واقعاً مثل انسان‌هایی که ازدواج کرده‌اند از همدیگر خسته شده‌ایم؟

انسان‌ها محتاج عشق و محبّت همدیگرند نه کمک‌های مادی... اگر این اصل وجود نداشت اسم واقعی خانواده این بود: گروهی از افراد بیگانه را پرورش دادن.

در دنیایی که خیلی دشوار است دو نفر همدیگر را بتوانند پیدا کنند، اصلاً خوب نیست بدون علّت و بی‌معنا از هم جدا بشویم...