بریده‌هایی از کتاب آرامش

کسانی که فکر می‌کنیم افراد رضایت‌بخشی هستند، کسانی‌اند که هنوز درست آن‌ها را نشناخته‌ایم.

بنابراین صرفاً نباید به پولی نگاه کنیم که جمع کرده‌ایم، بلکه هم‌چنین باید به آرامشی نیز توجه کنیم که برای کسب این پول فدا کرده‌ایم.

فرآیند تبدیل شدن از یک نوزاد به انسانی عاقل و بالغ هیچ‌گاه فرآیندی بی‌نقص نیست. همهٔ ما به طریقی دیوانه یا آسیب‌دیده هستیم.

هیچ‌کس به اندازهٔ شخصی که با او در رابطه هستیم نمی‌تواند ما را ناراحت و ناامید کند، زیرا ما به هیچ‌کس به اندازهٔ او امید نداریم.

ممکن است نیازهای خود را پشت رفتار خشن و آزارنده مخفی کنیم.

قرار نیست آغوش ــ برای یک بزرگسال ــ همه چیز را حل کند. اما آغوش یعنی اذعان به اینکه فردی قوی نیز قطعا مواقعی دوست دارد کودک باشد و نباید این رفتار را تحقیر کنیم بلکه با ملاحت و صمیمیت برخورد کنیم.

یکی از دلایلی که چرا ممکن است دیگران بدون قصد و نیت به ما آسیب برسانند، این است که ما اغلب از بیرون قوی‌تر از آن به‌نظر می‌رسیم که در واقع هستیم.

«خوش‌رفتار» بودن گویا نشان از این دارد که فرد برخی از جنبه‌های شخصیت خود را به‌شیوه‌ای محتاطانه مخفی می‌کند. و معمولاً به معنای کنترل عمدی کلمات، حالت چهره و ابراز بیرونی احساسات است

«هرگز نگویید که افراد شرور هستند. شما فقط باید دلیل رفتارهایشان را دریابید»

اینکه در دنیایی زندگی می‌کنیم که آموخته‌ایم با کودکان مهربان باشیم، واقعیتی بسیار احساس‌برانگیز است و اگر بیاموزیم که در برابر رفتارهای کودکانهٔ یکدیگر نیز قدری تحمل بیشتر داشته باشیم، چقدر بهتر خواهد شد.