بریده‌هایی از کتاب آرامش

ادب باعث می‌شود عذرخواهی آسان‌تر شود، چون عذرخواهی به‌هیچ‌وجه به معنای تسلیم شدن مطلق نیست.

مودب بودن مانع این نیست که عصبانی یا ناراحت یا آزرده‌خاطر باشیم. بلکه کاری که ادب انجام می‌دهد این است که بیانِ احساس را به تأخیر بیندازد. ادب، مانع قضاوت زودهنگام می‌شود. مجال می‌دهد تا قدری زمان بگذرد و اطلاعات بیشتری نمایان شود، تا پیش از انجام هر کاری، خشم ایجاد شده قدری فروکش کند. تأخیری که ادب به بار می‌آورد به شما فرصت می‌دهد تا اصل واقعیات را دریابید. فضایی ایجاد می‌کند تا دلیل اصلیِ خشم را متوجه شوید. اگر چیزهای بیشتری می‌دانستید، ممکن بود این‌طور از کوره درنروید.

بسیاری از ما در کنار اشخاصی عصبی بزرگ شده‌ایم که وقتی جای پارک خودرو گیر نیاورند، عصبانی می‌شوند یا وقتی مانع اداری کوچکی (مثلاً قبض برق) بر سر راهشان قرار گیرد، دست از کار می‌کشند. این افراد خودشان را قبول ندارند و بنابراین ــ بدون اینکه نیت آسیب زدن به ما را داشته باشند ــ نمی‌توانند اعتماد زیادی به توانایی‌های ما داشته باشند. هر وقت امتحانی پیش رو داریم، آن‌ها بیش از ما دلهره دارند. وقتی بیرون می‌رویم، مدام می‌پرسند که آیا لباس کافی پوشیده‌ایم یا نه. آن‌ها مدام نگران دوستان و معلمان ما هستند. از قبل مطمئن هستند که تعطیلات قطعاً خراب خواهد شد. حال این صداها تبدیل به نداهای درونیِ خودمان شده‌اند و ذهنمان را دچار ابهام می‌کنند و دیگر نمی‌توانیم ارزیابیِ دقیقی از توانایی‌هایمان و چیزهایی که می‌توانیم به دیگران بیاموزیم داشته باشیم. ما صدای ترس‌ها و شکنندگی‌های نامعقول را به نداهای درونی خود تبدیل کرده‌ایم.

بایستی ندایی در خود ایجاد نماییم که دستاوردهایمان را از عشق مجزا کند: که یادآور شود ما حتی در صورت شکست باز هم ارزش دوست داشته شدن داریم و برنده شدن تنها بخشی از هویت یک فرد، نه لزوماً مهم‌ترین بخش آن است.

گاهی می‌بینیم که داریم این‌طور با خودمان صحبت می‌کنیم: «تو انزجارآوری، همیشه همه چیز را خراب می‌کنی». یا: «توی احمق بی‌فایدهٔ بی‌ارزش». این نداهای درونی از کجا می‌آیند؟ یک ندای درونی همیشه قبلاً صدایی بیرونی بوده است.

ما وارثان ناآگاه سنت رمانتیک هستیم که نسبت به آموزش‌های خارج از حوزه‌های محدود فنی تردید دارد. به‌نظر عجیب یا غیرممکن می‌آید که سعی کنیم به کسی آموزش دهیم که هنگام تحریرِ اسناد جدی‌تر باشد، یا اینکه واکنش دیگران را نسبت به ایده‌های جدید تغییر دهیم و یا اینکه به آنان بیاموزیم در مواجهه با دشواری‌ها مقاومت بیشتری داشته باشند. ما از این رو شکست می‌خوریم که با گستره، امکان‌پذیری و شأن آموزش آشنا نیستیم.

برای داشتنِ زندگی آرام‌تر باید نقاط تعارض و استرس را در زندگی خانوادگی جدی بگیریم. آن‌ها باید شأن بالایی داشته باشند و پیچیدگی و نقش آن‌ها در موفقیت عشق باید به رسمیت شناخته شود.