بریده‌هایی از کتاب ایگو دشمن من است؛ نبرد برای تسلط بر بزرگ‌ترین رقیب خود

دو نوع مدت زمان در زندگی ما وجود دارد: زمان مرده، زمانی که مردم منفعل و در انتظارند و زمان زنده، زمانی که مردم در حال آموختن و عمل کردن و بهره‌بردن از هر ثانیه‌اند. هر لحظه از شکست یا موقعیتی را که عمداً انتخاب و کنترل نکرده‌ایم، نمایندهٔ انتخاب میان این دو است: زمان زنده. زمان مرده.

شعر مشهوری از بلیک هست که مطلع آن این است: «جهان را در دانهٔ شن ببین/ بهشت را در گل‌های وحشی ببین/ بی‌نهایت را در کف دستانت نگه دار/ و ابدیت را در ساعتی از عمر». این چیزی است که این‌جا به دنبالش هستیم. این همان تجربه‌ای ماورایی است که مانع ایگوی کوته‌فکر ما می‌شود.

علم به آن‌چه دوست داری، آغاز خِرد سالخوردگی است. رابرت لویس استیونسون

«یک ابله عصبانی که دائم دور خودش گرد و خاک می‌کند و فقط به خودش صدمه می‌زند، همیشه قابل ترحم است»

«چنانچه خشمت را که از اولین نشانه‌های مرض است درمان نکنی، عاقبت تو را به دیوانگی خواهد کشاند»

همهٔ ما وقت گرانبهایمان را صرف کارهایی می‌کنیم که دوست نداریم و چیزهایی به دست می‌آوریم که نمی‌خواهیم، به خاطر این‌که توان خودمان را به کسانی ثابت کنیم که برایمان محترم نیستند.

تظاهر به دانایی خطرناکترین عیب ماست، زیرا ما را از بهتر شدن برحذر می‌دارد.

غم‌انگیز است که نسلی از جوانان ما داستان حملهٔ سواره‌نظامِ باشکوه پیکت را که به شکست انجامید می‌آموزند، اما نمونه‌ای مثل شرمن، مردی واقع‌بین و افتاده و ساکت و بی‌طمطراق، فراموش می‌شود یا بدتر از آن، بدنام تلقی می‌شود.

من در انتظار سرنوشتی مرگبار و قاطعانه بودم. حالا می‌فهمم که آن‌چه به سرش آمده بود یک انتقام ناگهانی نبود بلکه روندی تدریجی بود، مرضی به جانش افتاده بود که در یک همه‌گیری مثل طاعون زادگاهش را مبتلا کرده بود؛ سرطانی که مثل خوره آرام آرام وجودش را از بین می‌بُرد، سرطانی که علائمش روز به روز پیشرفت می‌کرد و شدیدتر می‌شد:

هرچه کمتر به نتیجه وابسته باشیم بهتر است.

زندگی بدون استثناء این کار را می‌کند: برنامهٔ ما را می‌گیرد و پاره پاره می‌کند. گاهی یک‌بار و گاهی هزاران‌بار.

اگر می‌خواهی شاد زندگی کنی، پنهان زندگی کن.

خطر بزرگی است که مردم ما را «نابغه» بخوانند و باورمان شود. خطرناک‌تر از آن زمانی است که اجازه دهیم غرورمان بگوید که نابغه هستیم.

«در تصمیم‌گیری عجول نباش، اما در عمل به آن‌ها بشتاب»

برای دیگران، عنوان شغل، دانشگاهی که رفته‌اند، تعداد دستیاران، محل پارکینگ، بودجه‌ها، دسترسی به مدیرعامل، ارقام دستمزد یا تعداد طرفدارانی که دارند دستاورد محسوب می‌شود. ظواهر، فریبنده هستند. داشتن قدرت به معنای قدرتمند بودن نیست. همان‌طور که حق داشتن به معنای حقیقی بودن نیست. ترفیع گرفتن لزوماً به معنای این نیست که دارید کارتان را خوب انجام می‌دهید و به این معنا نیست که لایق ترفیع هستید (در این‌طور نظام‌های اداری آن را سقوط صعودی می‌خوانند). مردم را تحت تأثیر قرار دادن به کلی با حقیقتاً مؤثر بودن متفاوت است.

برای چشیدنِ مجدد طعم موفقیت، باید بفهمیم چه چیزی ما را به این لحظهٔ (یا سال‌ها) گرفتاری رسانده است، کجای کار ایراد داشته است و چرا. باید با این شرایط دست و پنجه نرم کنیم تا بتوانیم از آن عبور کنیم. باید آن را بپذیریم و آن را به جلو هل بدهیم.

می‌بایست محکم می‌بود. می‌بایست اعتماد به نفس می‌داشت و عزم به مدارا. عزم به تشخیص درست از غلط. عزم دستیابی به هدف

«از چاپلوسان به اندازهٔ دغل‌کاران بیزار باش،‌ زیرا اگر به آن‌ها اعتماد کنی، به تو صدمه خواهند زد.»

این‌که یک عمر بخواهی مانند کسی شوی و بعد بفهمی که اصلاً نمی‌خواهی مانند او باشی، ضربه‌ای است که نمی‌توان از قبل برایش آماده شد.

شرمن برای خودش قانونی داشت که می‌کوشید آن را رعایت کند. «هرگز تا مجبور نشده‌ای، برای فکر یا عملی که انجام می‌دهی دلیل نیاور. شاید بعد از مدتی، دلیل دیگری به ذهنت برسد».