بریده‌هایی از کتاب ولتر؛ نوشته‌های سیاسی

چه‌چیز ظالمانه‌تر از آزارهای مذهبی است؟

یک ابله همچون درختِ پیوندی که میوهٔ تلخ می‌دهد، تولید حماقت می‌کند.

«انسان‌های بینوا! خواه در ردای سبز، خواه در لباس سیاه، خواه در پالتو و دستمالْ‌گردن هرگز به دنبال حاکمیت نروید، مگر آنجا که عقل حضور داشته‌باشد، وگرنه باید به سخره‌شدن در تمام اعصار به‌عنوان گستاخ‌ترین انسان‌ها تن دهید و به‌عنوان ظالم‌ترین مردمان آماج تنفر عموم باشید

انسان ابتدا کرم است و در اوان کودکی می‌خزد، تا پانزده سالگی چالاکی پروانه را دارد و در جوانی غرور طاووس را. دربزرگسالی چون اسب کار می‌کند. درحدود پنجاه سالگی حیله‌گری روباه را و در پیری چون میمون زشت و مضحک خواهدبود؛ و این است سرنوشت کلی انسان.

مشغله‌های اصلی نوع ما مسکن، خوراک و پوشاک است؛ بقیه همه فرعی‌اند و همین چیزهای فرعی چه‌قدر آدم‌کشی و خشونت به‌بارآورده‌است!

بیست سال زمان لازم است تا انسان از وضعیتِ گیاهیِ در بطن مادر و حالت صرفاً حیوانی در دوران کودکی اولیه‌اش به بلوغ عقلانی برسد. سی قرن زمان برد تا اندکی ساختار خود را شناخت و تا ابد زمان لازم است تا چیزی از روح خود بشناسد. حال آنکه برای کشتنش فقط یک لحظه کافی است.

یک ابله همچون درختِ پیوندی که میوهٔ تلخ می‌دهد، تولید حماقت می‌کند.

چندبار برای یک بی‌گناه پیش آمده که به جنایتِ نکرده اعتراف کند زیرا توان فیزیکی‌اش تاب شکنجهٔ وحشیانه را نداشته‌است!

حماقت هرگز توحش را توجیه‌نمی‌کند.

کریه‌ترین چیز روی زمین یک پیرزن است.