بریده‌هایی از کتاب شب‌های بی‌مهتاب: خاطرات اسیر آزاد شده ایرانی سرهنگ شهاب‌الدین شهبازی

ما از امام آموخته بودیم که رضای خدا را مقدم بشماریم.

پس از پذیرش قطع‌نامه، یکبار فرمانده اردوگاه اجازه داد تا هواخوری عصرگاهی ما تا ساعت هشت و نیم ـ نه شب ادامه یابد. ما برای اولین‌بار تا آن وقت شب بیرون ماندیم و من موفق شدم دوباره پس از هشت سال و نیم، آسمان مهتابی و پر ستاره را ببینم. در این مدت نه ماه دیده بودم، نه ستاره و این برایم تازگی داشت و خیلی جالب بود. به خاطر دارم، فردای آن شب بچه‌ها از فرمانده اردوگاه به خاطر دادن وقت بیشتر برای هواخوری و درک آن شب مهتابی تشکر کردند.