بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

جیب‌هایم را که می‌گردم موج‌ها نزدیک قلب من خواب دریای ترا دارند می‌بینند.

با باد یک بوسه می‌فرستم و... پروانه می‌شود.

از حرف‌ها چیزی نفهمیدم اما نگاه تو انشاءنویسِ کهنه‌کاری بود.

آ آ آی پاییز تماشایی! از تو ممنونم برگ‌ها را در نبودن دوست‌تر داریم.

زمستان، ردیف است و لبخندها، بسته‌بندی؛ ترا آرزومندم ای آفتابِ لبالب!

چیست این جادوی پاییزی اینکه چشمانش برای فتح می‌آید اینکه صدها اسب وحشی از نگاهش می‌دود بیرون چیست این توفان نارنجی؟

به ماه بودن تو غبطه می‌خورد خورشید به برکه بودن من دریا.

بارالها، طراوتا، نورا! آنکه روحش کلید باران است سر راهم قرار ده او را.

این روزها رنگین‌کمان، فقط یک خاطره ست و بال‌های روشن پروانه و عشق کودکانه و بی پروا؛ دنیا به سمت لاغری روح می‌رود.

آن‌چنان که برگ‌ها به نور زنده‌اند و ماهیان به آب؛ زندگی من به عشق عشق من به تو.

به باران بگو بیش ازین‌ها ببارد و باران مگر چیست؟ سلام تو وقتی که در می‌گشایی صدای تو وقتی که از شوق خیس است.

گریبان را که بگشایی اجابت می‌شود دستم. هوای چیدنِ ماه است در باران پاییزی.

کاش تا فرصت فراهم بود چشم‌هایم را صرف دیدار تو می‌کردم.

چشم‌هایت را ارسطو هم اگر می‌دید دست بر می‌داشت از عقلِ ملال آور بی‌خیالِ منطق محزون خود می‌شد قهوه می‌نوشید عشق می‌ورزید «فن شعر» ش را به طرز دیگری شاید...