بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

او به دریاهای بی‌ماهی می‌اندیشد من به ماهی‌های بی دریا.

یک شهروند مضطرب، یک کارمند گیج یک شاعر سرگشته، یک انسان بی‌رؤیا؛ تنهایی من شکل‌هایی مختلف دارد.

چشم‌هایت را ارسطو هم اگر می‌دید دست بر می‌داشت از عقلِ ملال آور بی‌خیالِ منطق محزون خود می‌شد قهوه می‌نوشید عشق می‌ورزید «فن شعر» ش را به طرز دیگری شاید...

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

تا کی در شعرهای من به‌دنبال خودت هستی؟ یک‌بار هم در شعرهای من به دنبال خود من باش. لطفاً مرا آهسته‌خوانی کن!

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.

دست آن کودک که ول شد در شلوغی خیابان‌ها... طعم آن دستم.

من از عشق داغم و از داغ سرشار.

تن‌های ما تنهاست دل‌های ما با هم دل، از تو لبریزست تنهای تنها هم.

گاهی به‌جای «دوستت دارم» می‌پرسد: احوالت چطور است؟ من نیز می‌گویم: خوبم. خدا را شکر!

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.

نه این باران که هر باران دیگر بی‌تو باران نیست.

گریبان را که بگشایی اجابت می‌شود دستم. هوای چیدنِ ماه است در باران پاییزی.

تو اینجا نیستی تمام نیمکت‌های جهان خالی است.

بهار، لبخندی است که از لبان تو تکثیر می‌شود در باغ.

خیره باشی به کسی بعد... ای داد ای داد خیرگی درد بدی است.

نام تو را باید نیایش کرد.

- چای یا قهوه؟ - نه عزیزم چشم‌های تو!

باد با خود می‌بَرَد ما را ناگهان ما را به‌خود می‌آوَرَد باران.

اندازه باران... ـ چه می‌گویم؟ اندازه احساس یک کودک به باران دوستت دارم.