بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

خستگی، بیماری این روزهای ماست عشق، احوالی نمی‌گیرد ابر، بارانی نمی‌بارد.

از تو بارانی شدن عشق است از لبانت موج و موسیقی از صدایت عطر و ابریشم بوی فروردین عبارت از نگاه توست. می‌وزی بر من ناگهان سر می‌روم از تو.

پرواز کردن را هـر چند کرکس‌ها بلد هستند آواز گنجشکان کجا و جیغ کرکس‌ها؟

بعضی از پنجره‌ها بوی باران دارند بعضی از پنجره‌ها آسمانند و نسیم بعضی از پنجره‌ها دیوارند.

از آخرین کلاغ که در باد می‌رود باید سراغِ مزرعه مُرده را گرفت

جمعه‌هایم لعنتی‌تر می‌شود بی تو.

او به دریاهای بی‌ماهی می‌اندیشد من به ماهی‌های بی دریا.

مثل یک پلّه برقی ـ تا کی بی‌تو تکرار خودم باشم من؟

لذّتی دارد دست‌ها در جیب کفش‌ها در برف.

دوستت دارم ای باغ! گرچه بر شاخه‌هایت میوه‌ای نیست جز زاغ.

قناری در قفس دارد به تصویر خودش در قاب نقاشی میاندیشد. ‬

عشق، هر شب خاطراتش را بازخوانی می‌کند در خنده‌های تو.

شعرهایم را بازخوانی می‌کنم در بوسه‌های تو.

دلتنگی‌ات را من تنهایی‌ام را تو...

دست آن کودک که ول شد در شلوغی خیابان‌ها... طعم آن دستم.

خلوتی کجاست؟ تا کنار گوش تو شعر و بوسه‌ام یکی شود.

خداوندان بارانند چشمانت مرا سرسبز مرا سیراب.

بر عکس تو هر شب به من سر می‌زند اینجا دلتنگی لامصّبی داری!

باز آغشته شدم در مِه‌آلود تنت ابری دست من احساس عجیبی دارد.

باران که میبارد‬ غم با دلم اهلی است.