بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

و عشق و مرگ از ابتدای خلقت آدم کاری به‌غیر خاطره‌سازی نداشتند.

مثل گلدان که دلتنگ نور است مثل صحرا که دلتنگ باران آآآآآآآآی دلتنگی من!

ازین دشوارتر، اما زمستان‌های بسیاری است در یادش کلاغ پیر.

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

کسی این قدر بارانی کسی این قدر نارنجی... فقط پاییز گه گاهی شبیه توست.

خیره باشی به کسی بعد... ای داد ای داد خیرگی درد بدی است.

تقویم ما، تمام ورق‌هایش تعطیل هم که باشد هر روز ذهن من در دفتر حضور شما تیک می‌خورد.

اگر باران نگاهت را بلد باشد به اقیانوس هم راضی نخواهد شد.

از همین بادی که می‌آید خوب می‌فهمم عطر تو یک شهر را دیوانه خواهد کرد.

آفتابِ تراویده در مهرگانم! خون دلتنگی توست در رگانم.

پای نان وقتی وسط باشد حرف باران را کسی دیگر نمی‌فهمد از الفبا، انتظار شعر بارانی غلط باشد.

هرچه هرجا هست بوی رفتن می‌دهد اینجا باد حتّی سایه‌ها را هم...

مرا که تعطیلم اگر ورق بزنی در ابتدای جدیدی شروع خواهم شد.

زیبای با شکوه! غمگین پُر غرور! درکت نمی‌کنند و ترا ترک می‌کنند.

جیب‌هایم را می‌گردم خوب باز کمبود بهار است اینجا شش جهت، قحطی توست.

پاییز را به هیچ می‌انگارد دستی که دست‌های ترا دارد.

به اندازه، خورشید به اندازه، باران نگاهت نگاهت نگاهت نگاهت.

از حرف‌ها چیزی نفهمیدم اما نگاه تو انشاءنویسِ کهنه‌کاری بود.

ابر هم از فرط دلتنگی نمی‌داند سر به دامانِ کدامین کوچه بن‌بست... جمعه‌هایم لعنتی‌تر می‌شود بی تو.

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.