بریده‌هایی از کتاب شکار

طوفان؟... او با شگفتی اتفاقات عجیبی را حس می‌کرد. گویی در دوردست درختان در دل باد، تکان می‌خوردند، اما بقیهٔ جنگل آرام بود. به جلو خم شد، قلاب‌دوزی‌اش را که روی پایش بود را رها کرد تا بتواند پنجرهٔ شیشه‌ای را کمی باز کند. هوای بیرون بسیار سرد بود، به‌ویژه برای یِوا که پیراهن قلاب‌دوزی‌شده نازک و زیبایی بر تن داشت، اما اهمیتی نداد. شیشه جلوی دیدن جنگل را در دورست می‌گرفت و او ترجیح می‌داد که واضح ببیند تا گرم باشد. «یه موجود چقدر باید بزرگ باشه تا بتونه این‌جوری حرکت کنه؟» بزرگ‌تر از هر چیزی که یک تیر بتواند آن را به زیر بکشد، مگر آنکه تیراندازی بسیار ماهر باشد. اینجا در گوشهٔ جنگل، هیچ‌چیزی بزرگ‌تر از یک خرس نمی‌تواند وجود داشته باشد که پنهانی زیر سایه‌ها

یِوا در دوردست به آسمان جنگل نگاه می‌کرد و با یک گوش به حرف‌های بارونسا گوش می‌داد. هوا سنگین و غریب بود. طوفان؟...

هیچ‌کس از خرس یا گرگ متنفر نیست. آن‌ها از باد و برف متنفر نیستند. آن‌ها از مرگ متنفر نیستند. آن‌ها از همدیگر متنفر هستند.

ما همیشه قبل از اینکه تغییری به‌وجود بیاید از آن باخبریم.

خیلی عجیب است که کامل باشی.

همیشه چیز دست نیافتنی بعدی را می‌خواستیم. آن چیزی که داشتیم خوشحالمان نمی‌کرد، فقط آن چیزی که می‌توانستیم بدست بیاریم خوشحالمان می‌کرد.

یک زندگی به یادم آمد که خوب بود، اما اون زندگی نبود که من می‌خواستم. احساسی را یادم آمد که انگار هیچ‌چیز و هیچ‌کس در این دنیا نمی‌تواند بفهمد که من چقدر می‌خواهم، اضطرابی که در گوشت و استخوانم رفته بود. اشتیاق من برای چیز دیگری فراتر از جادو و رویا و چیزهای دیگری که گویی همگی را در بچگی جا گذاشته‌ام. اشتیاق برای چیزی‌که می‌دانستم نمی‌توانم هیچ‌وقت به آن‌ها برسم.

ما همه چی را نفرین می‌کنیم، چون خودمان نفرین شدیم،

ما همیشه قبل از به‌وجود آمدن تغییر از آن باخبریم. اما نمی‌دانیم آن تغییر چه پیامدی دارد.

رضایت برآورده شدن خواسته‌ها زودگذره و در مقابل رویای خواستن چیزی نیست.